Stolat.pl

Bronisława Ostrowska- poetka polska okresu Młodej Polski, tłumaczka poezji francuskiej oraz pisarka książek dla dzieci.

Twórczość Ostrowskiej zamknięta była w kręgu przeżyć i wzruszeń najgłębiej osobistych, niesłychanie emocjonalna i wyrażająca owe stany wzruszenia bezpośrednio jako strumień nastrojów, momentalnych wzruszeń. Poetka w tych wierszach prezentowała kobiecą subtelność, wyrafinowanie i dostojności. Reprezentowany przez nią kierunek to tzw. estetyzmem. Charakteryzuję się on poszukiwaniem form literackich wyrafinowanych, oryginalnych, modyfikowaniu istniejących schematów wersyfikacyjnych dla nadania im rymu giętkiego , zmienności nastrojów. W końcowej fazie rozwoju tej poezji można było zaobserwować treści refleksyjne, a także dużą religijności. Należy zauważyć fakt , iż poetka czynnie uczestniczyła w bieżących wydarzeniach historycznych, zwłaszcza związanych z odzyskaniem niepodległości. Poezja Ostrowskiej przechodzi znamienną ewolucję- od nastrojowej, refleksji w duchu poetyki symbolicznej do ukazywania liryzmu w świecie konkretnych rzeczy i zdarzeń. Jako pierwsza wśród „legionu kobiet piszących” w okresie Młodej Polski konkretyzuje obraz poetycki, robi to jednak w sposób bardzo subtelny, unika opisów. Świat przedmiotów jawi się czytelnikowi tylko w zasadniczych barwach i konturach, a treść psychiczna tylko przez aluzje i przybliżenia. Ostrowska to poetka wielkiej kultury, tłumaczka nowoczesnych poetów francuskich (m. in. Mallarmégo) reprezentuje te właśnie najcenniejsze tendencje symbolizmu. Jest ona niewątpliwie najwybitniejszą przedstawicielką polskiego modernizmu. Ostrowska w pejzaż poetycki, często abstrakcyjny, wprowadza swój własny indywidualny sposób odczuwania i widzenia świata przyrody, oddawania uczuć i nastrojów właściwych jej epoce. Ona jako pierwsza sięgnęła do kobiecych treści w poezji. Podobnie jak inne piszące kobiety tego czasu fascynowała się motywem świętej grzesznicy z Nowego Testamentu, Magdaleną, i to jej poświęciła swój uznawany za najpiękniejszy wiersz pt. „Magdaleno, ciszo polna, Magdaleno ciszo leśna…”. Jej monistyczna koncepcja świata głosiła jedność człowieka z przyrodą i miała swoje filozoficzne korzenie w stoickiej doktrynie wiecznego powrotu.