Stolat.pl

Czegoś, brzozo, nad strumieniem
Zasmuciła twe kędziory?
Czy wiatr może ostrym tchnieniem
Ponadpsowaił białe kory?
Czyli może twoje soki
Stary, siwy mróz powarzył?
Czyli strumień tej epoki
Z ziemi korzeń twój obnażył?
Bo bywało tymi laty -
Nie tak smutnaś, brzozo, była,
Gdym nad brzegiem rwała kwiaty,
A pod tobą wianek wiła.
Siostro Olgo! - brzoza powie -
Ni mróz stary, ni mróz siwy
Zwarzył zima moje zdrowie,
Ani potok natarczywy
Obmył latem me korzenie,
Białe prątki, liść zielony
Nie zwarzyło wiatrów tchnienie:
Lecz z dalekiej, wschodniej strony
Najechali tu Tatary,
Koło stóp mych stłukli wrzosy,
Oberwali me konary,
I palili wielkie stosy,
A gdzie oni ogień kładą -
Nigdy darń tam nie zieleni,
A gdzie oni polem -jadą -
Stanie czarne jak w jesieni;
Gdzie ich konie potok brodzą -
Pić z tej wody już nie łechce,
Gdzie ich strzały raz ugodzą,
Wiecznie ból tam ustać nie chce,
A za nimi kara Boża
Wschodzi jak za klątwą szkoda,
Liche wiatry dmą od morza,
Padalcami pełznie woda,
Wschodni mór, co ludzi zmiata,
I szarańcza, co kraj głodzi.
żal, że słońce to dla świata
Z tamtej strony także wschodzi!

Cztery rzeczy w Polsce słyną:
Stara piosnka, stare wino,
Przyjaźń doświadczona
I uczciwa żoma.

Cztery rzeczy w Polsce znane:
Pług i kosa na ugorze,
Szable w ogniu hartowane -
I pieśń ludu "Święty Boże!"

Cztery rzeczy miłe oku
I po całym świecie sławne:
Koń pod człekiem - broń przy boku -
Stroje - i zwyczaje dawne.

Cztery rzeczy Polskę zdobią:
Ciemne bo.ry, łany żytnie -
Ludzie, którzy w pocie robią,
Miłość też, co. krwawo, kwitnie.

Ile siły, bracia moi,
Przechowujmy tę spuściznę!
Bośmy wszyscy sami swoi
Radzi umrzeć za ojczyznę.