Stolat.pl

Nic się nie staje
tylko świat
nakłada ciemną suknię
w złote groszki
i tańczy szemrząć fałdami

a ty

zrzuciwszy z ramion
wytarty strój dnia
nagością
dotykasz ud tanecznicy
i nie wiesz
czy płakać
czy śmiać się

Świat mojej dłoni
kryje w sobie niepokój
jak gdyby z wulkanu
powstał

jego ruchliwość
bierze początek
z pożądania

raz chce być wielki
rozwiera się wtedy
w gwiazdę
wita słońce i ludzi

raz wchodzi w siebie
zwija się w kłębek
pręży do skoku
jeży się

w tym świecie są góry
doliny lasy
śniegi tajgi
i tropikalny pot

jeszcze sa tam
źródła strumyki i rzeki
którymi
spływa życie
wyciśnięte
wprost z serca

Nigdy
nie powrócę w to miejsce

twój głos spali się w przestrzeni
nastrój pachnących łąk przekwitnie
skowronek przestanie gawędzić
chabry uklękną przed nocą

Nie powrócę w to miejsce
nigdy

w tym miejscu
zostanie po mnie
bezbarwna plama czasu
wyrzeźbiona w przestrzeni

Każde oko
ma swoje
odrębne życie

może wyjśc z siebie
może owinąć się
w pelerynę powieki
może kogoś przywołać
i odpędzić

czasem bywa zgryźliwe
natrętne
czasem łagodne jak domowy ptaszek

Każde oko
jest odbiciem
wielkiego świata

wyjmij z niego
źrenicę życia
zostanie oczodół
bez wymiarów i czasu

Człowiek ma dwoje oczu
jedno
przyświeca
drugiemu