Bogusław
Adamowicz
1970-01-01 -
Bogusław Adamowicz- poeta, prozaik oraz malarz okresu Młodej Polski. Twórca poezji patriotycznej, symbolizmu, impresjonizmu i parnasizmu. Autor powieści i opowiadań utrzymanych w stylistyce weird-fiction.
Twórczość Adamowicza dzieli się na dwa odrębne tory. Pierwszy skupia się na tematyce erotycznej o nekrofilskim, lekko satanicznym odcieniu. Wiersze te wywodziły się z kręgu inspiracji twórczością Edgara Allana Poego oraz typowych młodopolskich zainteresowań wszelkiego rodzaju skrajnościami, zboczeniami i zwyrodnieniami umysłu ludzkiego. Skrajnie pojmowana, niszczycielskia i chorobliwa żądza zaspokojenia seksualnego jest u Adamowicza tożsama z bergsonowską élan vital, mimo iż poczucie sił życiowych czerpie w bliskości śmierci. Poezję tę cechuje wyjątkowa wrażliwość na detale obrazu i wrażeń, synestezja i subtelność języka, daleka od przybyszewszczyzny czy wielosłowia.
Drugi tor poezji Adamowicza wliczał się (obok poezji Tadeusza Micińskiego i Antoniego Langego) do nurtu kontynuującego i poddającego rozważaniom filozofię genezyjską Juliusza Słowackiego. Adamowski był przy tym zwolennikiem relatywizmu historiozoficznego, jednocześnie (swoją wizją narodu oraz wrażliwością na krzywdę i spodlenie społeczne) zbliżając się raczej w stronę pozytywizmu niż Młodej Polski.
Prócz tego krytycy dopatrywali się w poezji Adamowicza kręgów inspiracji poezją Charlesa Baudelaire'a oraz Charlesa Leconte de Lisle'a.
- Bałwany
- Bezpłodność
- Deszcz (za Verlaine'em)
- Dwa jakieś kwiaty...
- Gdy naród szemrał...
- Góra Mitrydata
- Kain
- Klęska
- Krajobraz
- Krew Abla do Jehowy:
- Krzyk sodomski
- Kuźnia
- Mieszaniec
- My zwyciężymy
- Nagość
- Nastrój
- Nie wiadomo dlaczego
- Noc taka piękna!...
- Nurt wieczności
- Piąty żywioł
- Prometeusz do sępa:
- Przeszłość demoniczna
- Senność
- Świetokradztwo
- Syzyfy
- Ukołysana
- Wąż
- Wstyd
- Za kim?