Francesco
Petrarca
1970-01-01 - 1970-01-01
Petrarca Francesco
Ach, jakże płonę! i nikt mi nie wierzy
Ach, jakże płonę! i nikt mi nie wierzy,
Nie, każdy wierzy mi, tylko nie ona,
Najmilsza, której piękności nie zmierzyć;
Nie wierzy, chociaz widne są znamiona.
O nieprzebrany wdzięku, mała wiaro,
Czy nie widzicie serca w moim oku?
Litość mi winna łaskę zlać nad miarę;
Lecz nie pisane tak w losów wyroku.
To serce, słabo grzejące cię z dali,
Chwała i czar twój, w rymach mych zawarte,
Mogłyby tysiąc innych serc zapalić.
Ogniu mój! Widzę, tnąc przyszłość myśłami,
Język zamilkły, oczy - piękne martwe,
Co i po śmierci będą bić iskrami.
Nie, każdy wierzy mi, tylko nie ona,
Najmilsza, której piękności nie zmierzyć;
Nie wierzy, chociaz widne są znamiona.
O nieprzebrany wdzięku, mała wiaro,
Czy nie widzicie serca w moim oku?
Litość mi winna łaskę zlać nad miarę;
Lecz nie pisane tak w losów wyroku.
To serce, słabo grzejące cię z dali,
Chwała i czar twój, w rymach mych zawarte,
Mogłyby tysiąc innych serc zapalić.
Ogniu mój! Widzę, tnąc przyszłość myśłami,
Język zamilkły, oczy - piękne martwe,
Co i po śmierci będą bić iskrami.