Stolat.pl

Dnia czternastego sierpnia 1973 roku wyszłam z domu
i dotąd nie wróciłam.
Ubrana byłam w spódnicę w kratę i białą bluzkę.
Na nogach miałam niebieskie pantofle.
Byłam z gołą głową.
Ktokolwiek wiedziałby o losie zaginionej,
proszony jest o powiadomienie najbliższego komisariatu MO.
Niewykluczone, że idąc nuciłam następującą piosenkę:

Wszystko, co mam,
dwa pokoje z ogródkiem,
długie noce, dni krótkie,
wszystko, co mam,
opierunek i wikt,
stertę nut, kilka płyt,
alkoholu kropelkę,
nitkę, guzik, pętelkę,
wszystko, co mam,
nawet kota i psa,
i piosenkę, co łka,
wszystko, co mam,
tanie i drogie,
wodę i ogień,
wszystko to, wszystko, co mam,
trochę grosza w kieszeni,
trochę w duszy jesieni,
o czym marzę i śnię,
o czym nie wiem i wiem,
studia wyższe, a jakże,
i talencik, a także
komplet zalet i wad,
...dzieścia i parę lat,
miejsce na ziemi i dziurę w niebie,
wszystko zamienię na ciebie.
A ty... ty nawet o tym nie wiesz...

...Dalej świat się składa
ze świętych osób,
ze świętych losów i dróg,
a na koniuszku tych dróg, gdzie słychać granie,
na zwykłym sianie leży malutki Bóg.

Śpij syneczku,
dam ci nieba, dam ci chleba po troszeczku.
Zanim księżyc się obróci,
zanim w gaju ptak zanuci,
ty spokojnie możesz spać,
aniołkowie będą grać.

Śpij syneczku,
dam ci nieba, dam ci chleba po troszeczku.
Nim wybije Twa godzina,
nim się spełni ludzka wina
ty spokojnie możesz spać,
aniołkowie będą grać.

Dalej świat się składa
z wesołych śmiechów
i z gorzkich grzechów i win,
a na odwrocie tych win, gdzie świeci gwiazda
na końcu miasta leży On - Boży syn.

Dalej świat się składa
z przeróżnych ptaszków,
z cudacznych łaszków i mód.
a kiedy zajrzeć pod spód
w rysunku ptaka,
w pochodzie raka
świeci Największy Cud.

Panie mój, opiekunie ptaków,
małych lisów
i tych, którzy śpią,
daj mi tylko jedno ziarno,
daj mi ziarno z mojej ziemi,
ziemi nieboraków,
będę je siał
i o nie drżał,
kąpał w ciepłych farbach,
aż wzejdzie nam
dawny świat i stary dom, gwiazdka i kawiarnia...
- Dobry Panie, ty też świat czynisz - z jednego ziarna.

Panie mój, opiekunie chlebów,
dzielnych ludzi
i tych, którzy drżą,
daj mi jedną złotą nutę,
daj mi nutę z mojej ziemi,
zagubioną w chmielu,
będę ją snuł,
piosenkę kuł
w szczęściu albo w lęku,
aż wzejdzie nam
dawny gwar, znany szum, zorza nad stajenką...
- Dobry Panie, ty też cały świat czynisz - z jednego jęku

Palnęłam szkolny błąd:
pokochałam naprawdę.
Gdy odesłano mnie do matki,
ta
długo nie otwierała.
Na moim łóżku spała już starsza siostra.
W nocy
matka powiedziała:
- Boście głupie.
Trzeba było udawać.
- Przecież udawałyśmy,
mamo.