Stolat.pl

Kędyś się, moja miła, pocałunków uczyła?
Iż takie są upojne, wonne i sycące...
żali ci mistrzem było płomienne lata słońce?
Zaż krąży w nich i gore słoneczna moc opita?...

Pożywam z ust twych, miła, piję z warg twych, miła,
A oto spichrz są wieczny i źródło bezkońca...
Kędyś się, moja miła, pocałunków uczyła,
Iż takie są upojne, wonne i sycące...

Znad jakkiej-żeś to wody, rodzącej sny, przybyła?
Na jakiej, śród uroczysk uśpionej, kwiatów łące
Zebrałaś woń, od której do dna się szałem mącę...
Skądże, mów, ust twych słodki, przemożny czar, skąd siła?...
Kędyś się, moja miła, pocałunków uczyła?

Mówisz; "Masz głowę".
Dla tej głowy
dalekosiężne plany kreślisz.

Ona na wszystko jest gotowa -
żeby r o z s ą d n i e ciebie pieścić
i b a r d z o m ą d r z e cię całować ...

Będę musiała być prześliczna,
potem przesmutna, potem znowu,
żebyś nie zaczął mi przeliczać
piersi i zębów, siwych włosów.

Będę musiała być fiołkowa
jak ta królewna nie zbudzona,
żebyś mnie musiał pocałować
i smoka żebyś chciał pokonać.

Będę musiała być jak sowa
z mądrymi na ten świat oczyma,
żebym umiała cię zachować,
byś długo ze mną nie wytrzymał.

Dla siebie
Na nie wiem
Ile

Gdzie mieszka miłość
Nie wiem
Może w uśmiechu
Czasem ją słychać
W śpiewie
A czasem
W echu

Co to jest miłość
Powiedz
Albo nic nie mów
Ja chce cie miec
Przy sobie
I nie wiem
Czemu
Nie wiem,
czy płakać, czy kląć,
niezręczność to, wina czy wada:
kiedyś
wypadłeś mi z rąk
i odtąd tak ciągle wypadasz.