Stolat.pl

Odysi podróżnogłodni
prędkozmienni przyjaciele
rozumie mój i miłości

myślałem jak was kochać
kochałem o was myśleć
a dziś serce i rozum
skradła sroga Vanitas
co bez miłości kocha trwać
a rozum nasz jej nie pomieści

pozostał we mnie szorstki płacz
heraklitowe łzy boleści
i głuchy jęk
i gorycz słów
cierpka tęsknota za wspomnieniem

byliście skałą mą
dziś w puch zmienioną

wiatr was wzniósł nad ziemię
pognał jak białe gąbki chmur
przywrócił ziemi z letnim deszczem

nie wiem gdzie
szukam
bo jesteście

ale nie dla mnie

dla mnie przestrzeń
tak wielka że się w niej nie zmieszczę

brak granic bardziej ogranicza
zmienia na drobne
na drobniutkie
aż staję się ot mikroludkiem
z sercem jak pestka od cytryny
małym i kwaśnym

z tej drobiny
wyrośnie drzewo
znak samotni

owoce cytryn
liście pokrzyw
ciernie i osty drzewo wyda
i nawet ptakom się nie przyda
owa meduza botaniczna
mutacja piękna i ohydy

pod drzewem tym tęsknoty grzyby
nie będą dla nikogo strawą
karmione co dzień rosą krwawą
z jadami smutku pomieszaną

z kim mnie zdradziłaś pani amo
ty która każesz zwać się stałą

panie cogito
gdzie odszedłeś
gwarancie mego człowieczeństwa
który wpędziłeś mnie w ten tłum

cogito
amo
ergo
sum
jest
prawdą
prawd

was nie ma
oto cały bezsens
was nie ma
jestem czy nie jestem
krach filozofii świat ogląda
czy mój krach

do pokoju stanowczo weszła
by wygarnąć mu w twarz
chociaż raz
i już nie powtarzać

-zło przed światem należy obnażyć
to okrutne nas ciągle obnażać

Hamlet słuchał zdziwiony jej głosu

nieporadna stanowczość w niej wrzała
podsycana jego milczeniem

krzyczała
że to woła o pomstę do nieba
że nie można się oszukiwać
i żeby tak głupio nie patrzył
bo prawda zawsze wygrywa

Hamlet słuchał zdziwiony jej głosu
lecz przytaknął skinieniem głowy

ona
siadła jak gołębica

szponów sępa i oczu sowy
tak naprawdę w niej nigdy nie było

dni które przeszły przeze mnie
wyleciały
sępem
krukiem
gołębicą

dni które zamknąłem w sobie
łzawe perły
chłodne diamenty
trupy
coś na kształt róży

dni które mam przed sobą
ze znaków zapytania
przemienię w wielokropki

dzień ostatni
spadnie czarnym kleksem
na śnieżny papier ciała

dedykowany prof. Danucie Wesołowskiej

Hamlet nie uległ propagandzie sukcesu
ani zagrożenia

nie urodził się na to zbyt późno
i nie przyszedł na świat zbyt wcześnie

zbyt późno przychodził na wiece
zbyt wcześnie czytał Le Bona

drogi po których chodził
nie krzyżowały się ze szlakami
powszechnie uczęszczanymi

nie myślicie że odludkiem
realistą krytycznym
czy też niewiernym Tomaszem

sceptyk idealistą
wydłubał sam sobie oczy
wspina się co dzień na szczyty
rozbija głowę
o skały

Hamlet nie uległ propagandzie
głuchy na wysokie tony i niskie szmery
pozostał
tylko człowiekiem