Stolat.pl

W Bacharach czarownica była jasnowłosa
Co wszystkim dookoła śmierć z miłości niosła

Kiedy biskup ją kazał przywlec przed swój sąd
Dla przyczyny piękności uniewinnił ją

O piękna Loreley w której oczach klejnoty jaśnieją
Jakim gusła zawdzięczasz swoje czarodziejom

Jestem zmęczona życiem i moje oczy są przeklęte
Tych którzy w nie spojrzeli biskupie śmierć chwyciła
, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , w pęta
Moje oczy to są ognie nie drogie kamienie
Rzućcie rzućcie to czarnoksięstwo w prawdziwe płomienie

Sam płonę w twych płomieniach o piękna Loreley
Niechaj inny cię skaże Zaczarowałaś mnie

Biskupie ty się śmiejesz Poleć mię Dziewicy
Pozwól mi umrzeć i niech cię Bóg łaską zaszczyca

Mój kochanek do krajów dalekich wyruszył
Już nic nie kocham Pozwól mi umrzeć

Moje serce tak boli będzie lepiej gdy skonam
Jeśli na siebie spojrzę to na pewno skonam

Moje serce tak boli, od kiedy nie wrócił
Moje serce tak boli od dnia gdy mnie porzucił

Biskup wezwał rycerzy trzech w kopie uzbrojonych
Prowadzcie do klasztoru kobietę szaloną

Idz Loro wariatko idz z okiem biegającym Loro
Będziesz mniszką na czarno i biało cię ubiorą

Potem się oddalili we czworo po drodze
Lora ich błaga jak gwiazdy jej oczy migocą

Rycerze pozwólcie mi wspiąć się na tę skałę wysoką
żeby mogło raz jeszcze piękny mój zamek ogarnąć mogło oko

żeby raz jescze mogła rzekę swym okiem przemierzyć
Potem pójdę do klasztoru dla wdów i dla dziewic

Wysoko wiatr jej włosy poszarpane wieje
Rycerze krzyczeli Loreley Loreley

Tam na Renie łódeczka zbliża się nieduża
Mój kochanek jest na niej przywołuje ujrzał

Mój kochanek nadchodzi już sercem nie władam
Przechyliła się z brzegu i do Renu wpada

Bo w wodzie zobaczyła piękna Loreley
Włosy koloru słońca jej oczy jak Ren

Na ulicy Wysokiej w Kolonii
Przechadzała się tam i z powrotem
Dla każdego kto zbliżał się do niej
Była miła i słodka a potem
Popijała i w ciemnej szynkowni

Gdzieś na słomie się kładła z alfonsem
Twarz rumianą i rude miał włosy
Był to żyd zalatywał czosnkiem
On ją przywiózł wracając z Formozy
Znalezioną w burdelu szanghajskim

Znam ja ludzi różnego pokroju
Nie potrafią się oprzeć swym losom
Są bezwolni jak liście powoju
W oczach ogień zduszony niosą
Serca chwieją się jak drzwi w pokoju

Pod mostem Mirabeu płynie Sekwana
, , , I nie jedna miłość
Czy nie dość wspominana
Po bólu zawsze radość niespodziana

, , Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
, , Dni ulatują ja pozostaję

Z twarzą do twarzy [połączmy ramiona
, , Nieruchomi kiedy
Pod mostem ramion kona
Fala odwiecznych spojrzeń umęczona

, , Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
, , Dni ulatują ja pozostaję

Miłość jak woda bieżąca odpływa
, , I odpływa życie
Woda jakże leniwa
Nadzieja nasza jakże natarczywa

, , Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
, , Dni ulatują ja pozostaję

Niech dni się toczą jak rzeka wezbrana
, , Ni czas nie zawraca
Ni miłość pożegnana
Pod mostem Mirabeu płynie Sekwana

, , Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
, , Dni ulatują ja pozostaję

Zenit Cały ten żal
I te ogrody wszędzie
żaba tu moduluje czuły pokrzyk nieba
Łania ciszy spłoszonej znika w bystrym pędzie
Słowik w męce miłosnej na różanym śpiewa
Krzaku twojego ciała gdzie zrywałem róże
Nasze serca kołyszą się na pniu granatu
Po drodze w naszych oczach rozkwitłe i duże
Spadały z pnia ścielące się kielichy kwiatu