Stolat.pl

Lampa na twoim biurku
ma długą zieloną szyję

Chryzantemy w dzbanku
są jak namalowane
fioletową farbą

Wargi twoje
mają cierpki smak
morskiej wody
którą nie można napoić się
nigdy

Spadał przez powietrze
szybciej niż krzyk

Kiedy głowa jego uderzyła
o płyty chodnika
nie pękła kamienna ulica

Spadają liście z drzew
lekko
Nie jęczy pod nim ziemia

Spadają kasztany
Mali chłopcy
robią z kasztanów konie

Przyciskam palcami powieki

Uciekam
przed człowiekiem
który upadł na ulicę
jak worek zboża

Uciekam
przed wysokością czwartego piętra
przed zapachem gazu
przed smakiem luminalu

Uciekam
w ciepłe ramiona
żywego człowieka

Mam na stole
gliniany dzban

Taki dzban ulepił stary garncarz
aby matki niosły w nim mleko
pachnące trawą i słońcem

Taki dzban
nosi na głowie dziewczyna
prosta jak dziewanna

W takim dzbanie
Chrystus wodę w wino zamienił

W moim dzbanie
mieszkają słoneczniki
od ciebie

Kiedy jestem sama
przychodzi cisza

Kosmatymi łapami
łazi po ścianach

Ociera się o słoneczniki
w dzbanku

Kładzie się przy mnie
szepcze

Jesteś sama
Nie masz pieniędzy

Znowu nie spałaś
całą noc

Idź do diabła
mówię

a ona siada
glinianemu kogutowi na ogonie
i śmieje się

Jest miękka i słodka
jak zapach gazu

Nie zostawiaj mnie z nią
długo sam na sam