Stolat.pl

Z mroku pamięci

wyszli
otworzyli drzwi snu

w smugach jasności
stanęli
jak dwa
żywe cienie

jeden miał kule empi
w komorze serca
drugi
poszarpany odłamkiem
mózg

obydwaj
obnażyli zęby
haczykami palców
dotykali mojego serca
mózgu

jak arlekiny
śmiali się
z trupiej bezradności
mojej

Lustra
bezwymiarowe
o skomplikowanych mechanizmach


odbijają nasze kroki
nasze spojrzenia
nawet myśli


na szczęście
nikt z żyjących
w tych lustrach
nie poznaje siebie


a gdy zobaczy
obcą twarz
wskazuje na nią
palcem

Ten krzyk
jest ślepy

oderwany od człowieka
chodzi po omacku

bez białej laski
trafia
w sedno pamięci

Smukła
zawstydzona mniszka
rumieni się
w reflektorach świtu


obnażone ramiona
unosi
wysoko w błękit


w drzemiącym potoku
dnia
oddycha śpiewem


szepcze modlitwy
od burzy
od wiatru
od niespodzianek


wieczorem
przez szparę ciszy
w szarośc nieba
wieloznacząco
wskazuje palcem