Stolat.pl

Choć ty mną miotasz po spienionej fali
Jak burza morska resztkami okrętu,
Tutaj, gdzie chmur mi słońce nie przepali,
Gdzie każdy jęk mój ginie w głuchej dali
Zamętu;

Choć ty mi w duszę wlewasz żółci zdroje,
Ze myśl tu nieraz myśli przeciwieństwem,
że, gdy ogarną mnie twe niepokoje,
Rzucam na siebie i na bliskie swoje
Przekleństwem;

Choć ty mnie krwawym naznaczyłaś chrzęstem,
Stanąwszy blada już nad mą kołyską;
Choć przez cię nieraz jako starzec jestem,
że mi śmierć, zda się, z swych skrzydeł szeleste
Tak bliską;

Bądź pozdrowiona, o ty, bez promienia,
Który nadzieją martwe serca pieści,
Spowita płaszczem bezdennego cienia,
Ĺšródło mej pieśni, macierzy natchnienia,
Boleści!...