Stolat.pl

LUCIFER

Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
lecący z jękiem w dal - jak głuchy dzwon północy -
ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.

Ja komet król - a duch się we mnie wichrzy
Jak pył pustyni w zwiewną piramidę -
ja piorun burz - a od grobowca cichszy
mogił swych kryję trupiość i ohydę.


Ja - otchłań tęcz - a płakałbym nad sobą
jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -
jam blask wulkanów - a w błotnych nizinach
idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.


Na harfach morze gra
- kłębi się rajów
pożoga -
i słońce - mój wróg słońce! wschodzi wielbiąc Boga.

Wyszła mi z boru w złocie
warkoczy

z twarzą indyjskiej Bogarodzicy

w błękitnych iskrach w srebrnej przeźroczy

nadksiężycowej wiesczczka świątnicy...

Ach, rozkochały się w niej moje tęskne oczy

ach, i zabrzęczał mi łańcuch mej ciemnicy.



Jak wulkan krwawy w łonie Arymana,

jak Samum, gdy się wichrami rozuzda

tak we mnie otchłań gwiazdami przetkana

leciała w państwo słoneczne Ormuzda.



Ach, rozkochały się w niej moje tęskne oczy

ach, i zabrzęczał mi łańcuch mej ciemnicy.

Nie wzbraniał mi jej smok, żelazna wieża,

zdradny labirynt ni królewskie ramię

miłość zwycięży wszystko wszystko złamie

ale nie miłość druga do pasterza.



Wiec Śmierć przyzwałem i śmierć odtąd żyje

i wszechświat cały grobowcem przywarła



czuje mdły powiew

w oczeretach gnije

z tęsknoty u nóg mych umarła.

Na pustej trzcinie rozpiąłem jej włos

nad śniącą rzeką schyliły się drzewa

wiatr cicho płacze ptak mogilny śpiewa

to los mój los!...

głębiny tajne pruć

milczenia głuche mącić

jako stracona lódź

od brzegu się odtrącić

mieć gwiazdy gwiazdy rzucić

i tylko piosnkę nucić

to los mój los!...

Śniłem sen dziwny: żeśmy klęczeli oboje

w kościelnym zmroczu lip

a z rozsrebrzonych ołtarzy

sypał się kwiat - anielskich pełen twarzy

a na powietrzu brzęczą złote roje.



I klęczeliśmy przed sobą oboje

i usta nasze spoiły się łzami

i nie było już świata przed nami

i tylko jedna świętość: serce Twoje.



Ponad borami

krwawiło się zorze

i słychać szum!

tak chrzęszczą zbroje

lub do księżyca wzbierające morze,

a my słuchając, klęczymy oboje.



Potem - uniósłszy mą dłoń

z licem płomiennym Ariadny

wwiodłaś mię w grobów zamkniętych podwoje,

a w głębi huczał Ten, co mrokiem władny

i pod kopyta zabrał serc oboje.



I po wykutej z brązu wężownicy

przez gąszcza maków i modre powoje

ciała nam złocił blask różanolicy

- to księżyc,

wschodząc - żegnał nas oboje.



Ale się jeszcze roztliło zarzewiem

osamotnione w głębiach serce moje.

... Jeziora białym okryte modrzewiem

i gór dymiących napowietrzne zwoje.



Wir mię unosił do skalistej groty,

gdzie króle w złotych maskach i heroje;

przez loch w sklepieniu widzę gwiazd obroty

- błyska mi oczu fosforycznych dwoje.



A były drżące, jak noc przed obłędem,

wicher w nich szalał, gniew i niepokoje.

Wbiłem miecz z rozpędem

miedziana jękła pierś

on błogosławił krwią swą

nas oboje:

- Ja

- duchy z głębin mroku

- wywiodłem, biorąc ból i wieczne znoje.

- Z gwiazd niedosiężnych

- umieram wyroku,

- aby rozpalić

- męką serc oboje.

......

Nad pustym błądzę brzegiem Acheronu,

gdzie z pęknięć

płyną law czerwonych zdroje.

I gwiazdom śpiewam hymn

podobny dzwonu.

A w dzwon ten bije śmierć.

Znów nas oboje

ja

i Śmierć.

Tak jestem smętny jak kurhan na stepie

a tak samotny, jak wicher na morzu

a tak zbłąkany, jak liść na rozdrożu

a tak zwinięty, jak połoz w czerepie.



Straszą mnie widma i tajemne zbrodnie,

śpiewają rajów
skrzydlate Ahury

gdybym rozedrzeć mógł na sercu chmury,

rzucałbym gwiazdy sercem bezpodobnie!



Gdybym ja nie był druid skamieniały,

bóg bez wieczności i król bez korony

gdybym ja nie był ptak morski szalony

gdybym ja nie był od męki sczerniały,

gdybym ja nie był jak śpiew na mogile

powiódłbym - na Termopile!