Stolat.pl

Rabindranath Tagore– indyjski poeta, prozaik, filozof, kompozytor, malarz i pedagog. Został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1913. Była to pierwsza Nagroda Nobla dla Indusa, jak również dla Azjaty[1].

Opublikował ponad 50 tomików poezji, ponad 100 opowiadań, 12 powieści, kilkanaście utworów scenicznych, wiele rozpraw, artykułów i studiów. W 1912 roku zostały opublikowane Pieśni ofiarne (Gitanjali), a w rok później otrzymały one Nagrodę Nobla. Od 1912 sam tłumaczył swoje utwory na angielski, bądź zlecał tłumaczenie swoim krewnym. Na polski tłumaczony był m.in. przez Staffa, Kasprowicza, Mirandolę, Birkenmajera, Schayera i innych. Otrzymawszy w roku 1915 wysoki tytuł brytyjski, odrzucił go w cztery lata później. Skrajny pacyfista i przeciwnik jakiegokolwiek gwałtu.

Jako pedagog założył w 1901 eksperymentalną szkołę w Śantiniketanie ( z sanskrytu Przystań Pokoju) ( współcześnie w stanie Bengal Zachodni ), dawny "uniwersytet leśny", w której stosował zarówno indyjskie, jak i europejskie metody wychowawcze, przekształconą 1921 w uniwersytet (Viśva Bharat University). Zajmował się problematyką wychowania widzianą poprzez kategorie prawdy i piękna, nie wychowania rozumianego jako system oświatowy. Tagore przez 40 lat w sposób konsekwentny doprowadził do urzeczywistnienia ideału wychowania. W 1950 jego pieśń Jana Gana Mana została oficjalnym hymnem państwowym Indii. Pieśń Amar Shonar Bangla została hymnem Bangladeszu.