Stolat.pl

Każdy świt jest śmiertelny mówi mózg
Gwarą poetów bym go pojąć mógł

Matka dawno umarła pisze list
Światłem które się mojej krwi znów śni

Kochanka się skurwiła za mąż wyszła
Rzeczowo podpowiada spermy limfa

Ojcowiznę obsiedli zli sąsiedzi
i kalają tradycję stwierdza język

I plącze się pismo zawodzi sztuka
Ręka porzuca pióro noża szuka

O czym krzyczy kogut --- w południe, nie o świcie?
Kogo woła? Co wspomina? Za czym tęskni? Dokąd pragnie?
Gdybym krzyczał, to jak kogut. Też w południe, nie o swicie.
Chociaż nie wiem, czego pragnie, o czym woła, co go boli.

który mnie boli
ciemny sen Teresa
wyświecam ze snu
jasne ciało

bo ciało
gdy zawarte w dłoniach
to zdaje się spokojniej
oswajanie snu

i tylko imię
pulsujące
w suchych sutkach

i tylko dłonie
coraz to
świecą

Posągi stoją w głębi czasu,
W przejrzystej wodzie głębinowej:
Twarze obmyte z rysów,
Oczy zjedzone solą,
Ramiona bez rąk,
Stopy na płask
I nawet fałdy szat
Spływają po nich
W poszarpanych plisach.

To są wyspy w morzach minionych,
W ciszy znieruchomienia,
W obojętnej przyrodzie:
Tędy szła miłość ludzka
I kuła w marmurach
Aleje swojego uśmiechu.

Kto i dla kogo - nie wie nikt,
Jest to ostatni przewodnik
Głębinowego bytu:
Bez twarzy, bez rąk i bez szat,
Sama nagość w kamieniu,
Sama nagość miłości
Nie zatraconej w czasie,
Nie roztopionej w przyrodzie,
Nie odebranej człowiekowi.