Stolat.pl

Czy (Panu) w oczy kiedy śmierć zajrzała? -
mnie ona w oczy patrzy co dzień,
z wszystkiego jej przegląda chwała;
w jej świecie chwilę tę przechodzień -
młodość, co gwiazdy zapalała -
gdy dziś te gwiazdy wkoło świecą,
zda się, że widzę, w przepaść lecą...
Któż ginąć ma jak zbrodzień?
Któż winien jest, że światło płonie?
wszakci ten winien, który w łonie
siew rzucił iskier i żar święty -
jak ma być człowiek klęły?
Czyli jest winien, czy jest zbrodzień,
że chwilę sądzi się przechodzień -
a żar gdy poczuł ten, co pali,
żąda pochodnią nieść go dalej - ?
Wtedy się jawi uśmiechniona
ta, której chwila to jedyna,
i chwałę swoją przypomina:
"jam jest - ta upragniona" -

Tu była przerwa - burza już ucichła -
późno już wieczór - właśnie usłyszałem
relację wczorajszego dnia w radzie Komisji.
Jak to nużąca walka, jaka drobna.
Tak drobna, że aż prawie nic niewarta,
a czasem tak olbrzymia w wyobraźni
i tak znacząca. W poniedziałek będzie
stanowcze posiedzenie Rady, głosowanie.
Mam nadzieję, że mi się teatr nie dostanie.

Hej, las rymanowski za mgłą,
a mnie dzisiaj jechać do Krakowa,
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
czemuż mi to oczy zaszły łza,
czemuż słońce za chmury się chowa?
Hej, gospodarz myje powoź na drogę,
spakowane koszyska już stoją,
jeno rozpierzchłych myśli sprząc nie mogę
ni w podróżny tobołek związać żałość moją.
Jeden mi się podobał ten las, jako ściana
stał przede mną posępny, dumny, tajemniczy,
była weń uroczystość set-letnia chowana,
milczał, a mnie zdawało się, że pieśnią krzyczy.
że tam stały w stal zbroić rycerze zakute,
ślepcy, króle i giermki, i linii, i dziady,
że kniaź Kiejstut, gdy swoją poimał Birutę,
tak mnogie może wodził w orszaku gromady. -
Czemuż stoją i patrzą, i za mną się wleką,
chór tajemny, ponury, przeszłości przeklętej,
czego chcą - ?! - Boże - czegóż łzy po twarzy cieką -
ja nie rozumiem ich - nie jestem święty.
Bądźcie zdrowe, przeszłości uroczyste cienie,
wszak żywym jest świat żywy, a Sztuką świat myśli
I kniaź, i zbrojne roty - - to było marzenie - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Tak wszelką wielkość duszy cenzor mały skryśli.

1
Idą posępni
a grają im dzwony
ze wszystkich kościołów
a grają im dzwony
żałobne.

2
Idą posępni
a niosą korony
ozdobne,
misterne, a dla nich
ciążące jak ołów,
korony sczerniałe,
pogrobne.

3
A grają im dzwony
ze wszystkich kościołów
a szumią, łopocą
szarfami przyczołów
chorągwie, proporce
pogrzebne.

4
A grają im dzwony
ze wszystkich kościołów
ogromne, tętniące,
podniebne.

5
A śpiewy nad nimi,
jak skrzydła Aniołów
kołyszą się górne,
wróźebne.

6
A idą posępni
ze wszystkich kościołów
z cechami, wieńcami,
co kwietne, pachnące,
w tysiące były liczone.

7
I chłopy sukmanne,
i pany strojone
w pąsowe żupany, delije.

8
I dziewki przekrasne,
panięta przejasne,
jaśniejsze niż białe lelije.

9
A idą żałobni,
a idą posępni
przez długie ulice podgrodne;
a idą żałobni,
a idą posępni,
choć niebo błękitem pogodne.

10
Wiatr chmury przegania,
to skrywa, odsłania
orszaki pochodne, stokrotne;

11
A cienie się wiją,
to jaśnią, to kryją,
to w biegu znikają przelotne.

12
A oni posępni,
a grają im dzwony
ze wszystkich kościołów zawodne.
. . . . . . . . . . . . . . . .

13
Czyli laki nietknięte tak gwarzą,
Czyli kwiaty wycięte się skarżą -
Czyli łąki i łany się kłonią,
Czyli wiatru przygięte pogonią.

14
Czy to lasów stoki się chwieją,
Czy tak wieńce jodłowe wonieją...
Czy to lasy sosnowe się kłonią,
Czyli wiatru przygięte pogonią.

15
Za orszakiem - czy to łąki szarzeją...
za orszakiem, czy to łany już gwarzą,
za orszakiem, czy to bory się chwieją,
za orszakiem, czy to lasy już idą...
czyli pszczelne roje tak brzęczą
za orszakiem - czyli ziemie tak jęczą.

16
A idą żałobne,
posępne, pogrzebne
i łąki pachnące,
i lay podniebne,
wnuczęta moje pogrobne.

17
A grają im dzwony
ze wszystkich kościołów
ogromne, tętniące,
wróżebne.