Stolat.pl

jeszcze długo w noc
nie będziemy sami
jeszcze wspólny szept
sfrunie z aniołami
jeszcze tyle gwiazd
spadnie w nasze dłonie
w niespokojny czas
każda z nich zapłonie

oto złoty świt
który tak zaskoczy
że nie zgadnie nikt
ile w nas jest nocy
oto nasze sny
płyną w tajemnicy
jeszcze nie wie nikt
ile w nas jest ciszy

oto my i noc
jasny szept w ciemności
i nie wiemy skąd
tyle w nas miłości
oto chwila co
łączy nas i zmienia
i nadzieja w krąg
z wody i kamienia

a światło naprawdę niech budzi nas ze snu
zapala się w mroku i drży
gdziekolwiek nas nie ma
gdziekolwiek jesteśmy
niech płonie

uciekamy od siebie nawzajem
kolorowym tramwajem
do różnych miejsc
w każdej chwili świata po koniec
nieruchomi w ruchomym wagonie
spieszymy gdzieś
tak się plączą ulice i szyny
elektryczny brzęczy labirynt
podróży co
nas niesie do
na przystankach na wyspach nadziei
tak czekamy jakbyśmy wiedzieli
że oprócz nas
nie ma nas
uciekamy od siebie nawzajem
kolorowym tramwajem

zapomnimy co się miało stać
przemyślimy co możemy dać
zrozumiemy za pomocą rąk
nasz błąd

wybierzemy wielokrotne z wyjść
odkryjemy niebezpieczną myśl
przeskoczymy bez udziału nóg
przez próg

odnajdziemy się w pobliżu chmur
zatrzymamy serce w czasie snu
obudzimy się bez duszy jak
na wznak

zestrzelimy najdawniejszą z gwiazd
zobaczymy jak się kurczy czas
przemienimy się z istoty w znak
i wspak

prawdziwa miłość
inna miłość
nie chce już
żadnych słów
nie odchodzi
nie przemija
prawdziwa miłość trwa

zapominamy
kto był blisko tak
nie pamiętamy
kto kochał nas