Franciszek Dionizy
Kniaźnin
1970-01-01 - 1970-01-01
Kniaźnin Franciszek Dionizy
Do róży
Idę za sławy odgłosem,
Za tkliwej duszy ozdobą,
Ucierając się i z losem,
I z samym sobą.
Obłudy i żądzy goniec,
Trudzony, mylon, trącany,
Serca mojego na koniec
Zgoiłem rany.
Jakaż to razem pociecha?
Lube spotykam oblicze.
Do czegóż mi się uśmiecha
Bóstwo zwodnicze?
O śliczna Różo i słodkiemu
Podchlebiasz czuciu niezmiernie.
Gdzież moja wiosna? i czemu
Znam twoje ciernie?
Za tkliwej duszy ozdobą,
Ucierając się i z losem,
I z samym sobą.
Obłudy i żądzy goniec,
Trudzony, mylon, trącany,
Serca mojego na koniec
Zgoiłem rany.
Jakaż to razem pociecha?
Lube spotykam oblicze.
Do czegóż mi się uśmiecha
Bóstwo zwodnicze?
O śliczna Różo i słodkiemu
Podchlebiasz czuciu niezmiernie.
Gdzież moja wiosna? i czemu
Znam twoje ciernie?