Stolat.pl

Każdy to sławi, w czym sam ma nadzieję,
Każdy to kocha, przez co sam boleje,
Każdy to uczci, w co sam raz uwierzył,
Każdy to tylko pojmuje, co przeżył.

Każdy z nas światem jest innym w wszechświecie,
A na rzuconej w przestwory planecie
Widać, jak rankiem między gwiazd miriady
Wschodzi maleńka Ziemia, rubin blady.

Gdy się przed tobą z głębi ducha żalę,
Nie mów mi nigdy o sławie i chwale.
Lepiej na szyję zarzuć cieple ramię,
Bo się odwrócę od wargi, co kłamie
I może nawet nie wie, jak mię boli
To słowo puste, a gorzkie w niedoli.

Kochaj mię raczej zawsze i prorokuj
Zwykłego życia nieodmienny spokój,
Mów, że mnie cisza owionie i siła,
2e będziesz wiernie taką, jakąś była,
że kiedy zwątpię, zawsze mnie powstrzyma
Moc twojej duszy, twojemi oczyma,
że będą wiecznie dobre, choć stroskane -
I że ja ciebie kochać nie przestanę.

Pogodnym okiem spojrzysz, ten śni już o sławie.
Jednak wśród zapaśników w Olimpii nie stanie,
Do stadionu w poczwórnym nie wjedzie rydwanie,
Nie pójdzie za legiami na krwawych bitw polu
Poniżać króle zdradne i na Kapitolu
W triumfie kroczyć. Biegnie, kędy kłosów kity
Chwieją się i gaj zielony, spowity
W ciszę. Słucha, jak gwarzą i dzwonią strumienie,
I skąd wśród borów głuchych woła go natchnienie,
Słów on dobiera, rytmów, aż młody śpiew zbudzi
Zachwyt w Rzymie ogromnym, pośród obcych ludzi.

Pieśni brzmią coraz dziwniej, potężniej i czyściej
I bronią go od ludzkich zdrad i nienawiści.
Kiedy ulicą idzie, wskazują go młodzi
Rzymianie palcem, mówiąc: poeta przechodzi,
Pieśni jego, jak moje, światem fruną wszędzie.
Muzo, ty śpiewu nieme nauczysz łabędzie,
Ty przynosisz poetom melodie i słowa,
Przez ciebie w starej piersi rodzi się pieśń nowa.
Jam tobie wszystko winien. Go kocham, co roję,
Przez co czuję i żyję - to wszystko jest twoje.



(z Horacego)

Psyche uciekła z domu, gdy w ramiona
Wziął ją raz Amor, i dziś, jego żona,
Mieszka wśród bogów, lecz się z nimi nudzi,
Rwie do dzieciństwa, do swoich, do ludzi.
Dzfeń cały błąka się niema, ucieka,
Gdy męża ujrzy, i tylko gwiazd czeka,
By udać ciche spanie, bo skrzydlaty
Małżonek w szale wpada do komnaty.

Gdyby dziś mogła na ziemię powrócić,
Już by nie chciała, miłosnych powieści
Słuchać, marzeniem snów dziewiczych kłócić,
Ni kochać w duszy białej i niewieściej.
Dzisiaj już Psyche to wie, jaką zgubną
Silą jest miłość, złą i samolubną,
Wie, że kochaną, kochającą duszą
Tylko się ciała pożądliwe kuszą,
że kiedy między dwojgiem istot padnie
Raz słowo "kocham" i zwiąże je żdradnie,
To już w Astarty tajemnym obrzędzie
Jedna ofiarą, druga katem będzie.

Gdyby tak uciec skrytą, cichą nocą!
Lecz mąż jej pragnie i więzi przemocą,
A patrząc na jej bladość, w głuchym gniewie,
Trwa i klnie ślepe wyroki, bo nie wie,
Czego tej dziwnej kobiecie potrzeba,
Kiedy ją kocha on, jasny bóg z nieba?
Nie wie, że kiedy bierze ją w ramiona,
Jest najsmutniejsza i osamotniona.

I tak w tęsknocie żyje nieustannej
Psyche, a pierś jej wzbiera ciężkie łkanie,
Gdy ze smug fali drżącej Helios ranny
I mąż jej z łoża nareszcie powstanie.
Z gór wtedy śledzi: nad rzekami ziemi
Puch piór łabędzich smugami srebrnemi
Zaległ, i Psyche tęsknie, pilnie patrzy,
Jak jej odsłania ziemię coraz rzadszy
Pomrok. I naraz wstrząsa nią znów całą,
Dreszcz, jako dzieckiem, co długo płakało.
Chciałaby o tym zapomnieć, co bylo,
Jak sen odgarnąć lub nakryć mogiłą.

Helios już górą, bogów tłum się roi
I Psyche idzie wzdłuż świętych podwoi,
Słuchając, czy jej jaki głos - nie zbudzi,
Nie powie: "wolnaś, powracaj do ludzi".
Aż nie wstrzymana niczym, zapłakana,
Pada przed wielkie bogi na kolana
I tak przed nimi w rozpaczy się żali:
"Na toż - to moja piękność nie więdnąca,
Czyście mi na to nieśmiertelność dali,
Bym od miłości cierpiała bez końca?"
Ale się bogi śmieją, w jasny ranek
Od swoich ziemskich wracając kochanek,
I Psyche próżno w oczach bogiń czyta,
Czy nie odezwie się w której kobieta.
Więc wraca w gorzkiej i samotnej dumie,
że nikt wśród niebian skarg jej nie rozumie.