Stolat.pl

Sprzykrzyły mi się biedne słowa,
Które się w twarde wiersze kowa,
Znużyły mię te dźwięki cudze,
W których drgnień moich nie obudzę.
Tak mi obrzydła mowa pusta,
że mi się od niej pienią usta,
Ze hańbą sercu jest szalona
Pieśń, co się rwie, jak potok, z łona
A wpada w zwykłe rytmów łoże -
I żadnej duszy nie pomoże.

Kochania i rozstania rozliczne są powody
Pierwszy raz mię kochano za to, że byłem miody.

Znajdzie się zawsze młodszy: ostygło serce pierwszej.
Druga nie dbała o mnie, pragnęła tylko wierszy.

Trzecia pieściła tydzień, by tydzień nudy skrócić.
Czwarta kochała wiernie: mogłem ją sam porzucić.

żem o Twych dłoniach, okutych w pioruny,
Zapomniał, zgiąłeś głowę mą do prochu.
I gdy mi serce ustało w popłochu,
Na nerwy palce kładłeś, jak na struny.

Jak zabitego wroga Tyś mię wtoczył
Wszędzie, gdzie serce krwawi się i targa
- Aż z ust zsiniałych wybiegł krzyk i skarga,
Ażeś mię znowu modlić się nauczył.

Dziś jużem nawykł... Dziś sam karku nagnę
Pod stopę Twoją, serce dam Ci w ręce.
I będę cicho konał, byłem w męce
Czuł, że jest szczęście, gdzie ja szczęścia pragnę.

Widziałem świat, kochałem świat,
Pisałem tak, jak widzę.
żem po malarsku farby kładł,
Tego się dziś nie wstydzę.
Wstyd mi, że z serca ciekła krew,
A tego nie czuć w pieśni.
Czemuż, gdyblady miał być śpiew,
Cierpiałem najboleśniej?