Stolat.pl

ból --
nie jednoczy
lecz staje między nami
a potem
karmimy naszą miłość --
zabliźnionymi ranami

Ktoś kazał mi żyć,
Na końcu świata,
Na ostrzu pańskiego bata,
Tak po prostu być.


Dostałem nogi ręce dwie,
Więc co dzień pracuję nimi,
I w kominku już się dymi,
A czas przed siebie do przodu mknie.


Mijają roku pory,
I lat upływa wiele,
Znów dzwony biją w kościele,
A w chacie nowe powstają utwory.


Czasem przychodzą chwile radości,
Raz miłość,
Innym razem zawiłość,
Wśród czterech ścian samotności.


I tak żyję pośród ludzi,
A Ty Boże patrzysz z góry,
Odsłaniając dłonią chmury,
Jak się człowiek w Twojej ziemi trudzi.


Więc zsyłasz Anioła,By pomógł w kłopocie,
By się nie dał taplać w błocie,
Wiesz że On temu podoła.


Wciąż modlę się do Ciebie,
Byś mi zesłał tą jedyną,
Byś pozwolił być z moją dziewczyną,
W naszym ziemskim niebie.


A Ty milczysz nie raz,
Czasem ze mną się śmiejesz,
Niekiedy na twarzy posmutniejesz,

Nie wiedziałam, że tak blisko
jest to wszystko,
to wszystko, o co chodzi...
Nie wiedziałam, że tej zimy
zatańczymy,
zatańczymy jak w ogrodzie...
Nie wiedziałam, że się ręce
z tego tańca
jak z wieńca
nie rozpłaczą,
nie wiedziałam, że się serca
nigdy więcej,
nigdy więcej nie rozłączą,
nie wiedziałam, że to można - tak bez tchu...
nie wiedziałam, że ja także będę Ewą,
nie wierzyłam, nie czekałam, nie przeczułam
w głębi snu,

że jeżeli gdzieś jest niebo,
to tu, to tu.

Nie wiedziałam, że się serca tak ostudzą,
uwierzyłam, że umiera się parami,
nie wiedziałam, że się ludzie różnie budzą
jak okręty, nie te same, choć w tej samej wciąż

przystani...

Nie wiedziałam, że to można - tak bez tchu...
Nie wiedziałam, że odfrunie, co się rzekło,
nie czekałam, nie cierpiałam, nie przeczułam


w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest piekło,
to tu.

Chcesz, żeby arfa wychowana w śniegach,
Zabrzmiała pieśnią rodzącą się w gajach
Róż i pomarańcz, w błogich Arna krajach,
Lub na Rodanu złotych słońcem brzegach;

Zbliż się więc do tej śniegów wychowanki,
Zbliż się, promienna, uśmiechem nadziei,
Z nadzieją szczęścia, ze szczęściem niebianki:
Spójrz na nią niebem oczu i z kolei,

Każ jej być wieczną twoją powiernicą;
Odsłoń się przed nią ze swą tajemnicą
Ogrzaną rajskim serafa płomieniem.

Porusz wzbudzonym w różach ust westchnieniem;
Mirtu gałązką dotknij, a zadzwoni
Edenu pieśnią, nie tylko Auzonii.