Stolat.pl

O piątej po południu w kapeluszu od czoła
ociężały w jesiennym paltocie
posuwam się wśród ludzi i zgrzytu żelaza
wspominając życzliwe hałasy
świerszczyki oszalałe w parny wieczór na wsi
syczące piany Bałtyku o świcie
wesołe śmiechy za drzwiami
Lubiłem tłuste blondynki
a jeśli szło o suknię to aksamit
a jeśli szło o kolor to niebieski
Miałem gust pospolity i co za tym idzie
dcbre zadatki na powieść iopisarza
Wystarczyło mi jedno zdanie z ust nieznajomego
a widziałem go bardzo wyraźnie
jakbym przeszedł z nim wojnę głód i grał z nim w karty
Znam gorycz doświadczenia z którego nic nie wynika
przepych jesieni w parkach ironię przyrody
we śnie widuję świat podobny ale brzydszy
ďż˝miasto o wąskich bramach wydłużonych oknach
Symbole nic mi po nich niewiele rozumiem
Jest jeszcze inny świat socjologicznych próbek
gdzie jestem obliczany w dziesiątkach tysięcy
i w każdym autobusie spotykam sobowtóra
Cokolwiek powiem może powiedzieć kto inny
Jestem jak radio gadam wieloma glosami
jastem próżnią przez którą przebiegają fale
Może jestem czymś więcej ale nie mam okazji

Niejakiemu Wojaczkowi



Takich mając aliantów jak dobra krew, mózg

Obfite białko spermy, pot, łzy, wzrok i słuch



Ciesząc się sercem zdatnym do spazmu, płucami

Wydolnymi na tyle, byś mógł zdmuchnąć gwiazdki



Drobnych klęsk, co od czasu do czasu się w oczach

Zapalały to jednak nie był jeszcze pożar



Mogąc zawsze posiadać jasne przedstawienie

Spraw i czynności jutra, mogąc pisać wiersze



Nie sercem je wyrzynać na głuchym pniu dnia

Czy tam na ciemnej ścianie nocy, mogąc w gwiazd



Sprzysiężenie się z tobą wierzyć mimo drobnych

Awarii w waszych jawnych paktach pokojowych



Mogąc mieć swoją gwiazdę i manierę własną

I przy pewnych dochodach mieć jeszcze dość czasu



Aby kochać miłością w dobrym tonie smutną

Ale pożywną, Jakąś dziewczynę niegłupią



Studentkę filologii albo medycyny

Zamożną z domu, ładną, z gustem oraz czystą



Ty mogłeś być poetą. Ale ciągle nie

Uparcie powtarzając dziś nie wiesz, kimś jest!

Przez nagie plaże światła idą chłopcy nadzy
Woda cienia kobieca wciąż dalej majaczy

Krew już wyparowała z rozżarzonych ciał
Kolor
włosów na głowach i pod brzuchem zbladł

Już prawie ich nie widać, już tylko gromadka
Widm coraz bledszych idzie wciąż pod górę światła

I tylko czasem kamyk - już mróz ścina ślinę
Bezwiednej spermy - w Polsce dzwoni o szybę.

Moje słowo, Twego słowa pogłos
Jakże wątły, przecież sprzymierzony
Z wiernym rymem, rytmem wspomożony,
Bywa czasem nie tylko ulotką.
Moja nędza, Twojej nędzy siostra
Młodsza, jeszcze jej sukienki nosi,
""
Lecz doprasza się - pilnie podnosi-
Ręki, która by do szczętu zwlokła.
Moja wina, Twojej winy krewna
biedna, jednak gdy okruch splendoru
Połknie, wtedy, biorąc się na sposób,
Sama sobie na krzyż składa drewna.
Moja wiara, twojej wiary córka
- nie wiem: mądra czy głupia; imienia
Nie przyzywa, milcząc się uśmiecha,
Jakby tylko łaskotała włócznia...
Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów Nieba....
Tęskno mi, Panie...

Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą...
Tęskno mi, Panie...

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie,
"Bądź pochwalony!"
Tęskno mi, Panie...

Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej,
Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,
Równie niewinnej...
Tęskno mi, Panie...

Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia,
Do tych, co mają tak za tak - nie za nie,
Bez światło-cienia...
Tęskno mi, Panie...

Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi?
I tak być musi, choć się tak nie stanie
Przyjaźni mojej...
Tęskno mi, Panie...