Stolat.pl

Spójrz na ocean, szarosiny ...
Na wiatr, co siłę swoją trwoni,
chcąc zmieszać przestwór wód głębiny,
pianę jedynie z falą goni ...

Tak zwykle wniwecz się obraca
energia, zamiar, a w działaniu
- codziennym “ zwykła, ludzka praca.
W odwiecznym czasu przemijaniu.

Pomyśl, cóż wart jest znój codzienny,
gdy dla pieniądza czas swój traci
tłum, w którym każdy ... bezimienny,
za nędzne grosze sobą płaci.

Pragnienia wszystkie, nas, śmiertelnych,
to ... ciepły serca odruch jeden,
wyzbycie zasad się, bezczelnych.
To nasz ratunek, to nasz Eden.

Lecz niewiadomym, przeznaczenie.
Nieznanym czas, co nam ucieka.
I tylko ten, co zna cierpienie,
wie, co jest trwałym dla człowieka,

co wieczne w ludzkim rozumieniu.
Co, przemijając, trwa na nowo,
czego nie skryje nikt w spojrzeniu,
co mówi uśmiech, gest i słowo.

Wiecznym, jak w żyłach krew czerwona,
jak tętno ręki, puls na skroni ...
To ludzka miłość. Tylko ona
przed złem przeznaczeń nas uchroni.

Więź serca z sercem, z duszą duszy,
gdy stracisz wszystko, pozostaje.
Uczuciem serce ten, kto wzruszy,
tym więcej ma, im więcej daje.