Stolat.pl

Człowiek kim jest, dla siebie, was pytam, ludkowie!
Od narodzin przez życie, ze śmiercią za rogiem
będąc światem dla siebie, nie jest sobie bogiem ...
Kim człowiek jest dla siebie? Nikt mi nie odpowie.

Od czasu swych narodzin po kres swego życia
uczy się jak kowalem stać się swego losu.
Mozolny dzień człowieczy nie chroni od ciosu ...
Co zatem jest przyczyną, że nie ma dość bycia?

Wielokrotnie dla chorób stanowi żywienie,
wielokrotnie bezsilny, strudzony, zmęczony
wstecz ogląda niejeden wysiłek stracony ...
lecz trwa nadal z nadzieją na lepsze istnienie.

Znając, kiedy zaczęła się jego wyprawa
ma świadomość, że wkrótce dobiegnie do kresu.
Między dniem narodzenia a bramą Hadesu
znaleźć chce nieśmiertelność i poznać swe prawa.

W swym przebłysku geniuszu, ogromnym jak chwilka,
gotów świat zdobyć cały, pojąć tajemnice
niestrudzenie wojując, by praw poznać nice,
trud najwyższy poświęca, choć chwil ledwie kilka ...

Kim jest człowiek dla siebie, nie wiedzieć mi o tem ...
Dobrodziejem, mocarzem, czy tylko swój sługa
jedna szansa istnienia ... i nigdy nie druga ...
Milsza mu chwila szczęścia, niż worek ze złotem.

Kim jest człowiek dla siebie? On sobą nie włada
w swoim życiu miotany, jak korek na fali,
zdając się blisko celu, przepada w oddali.
To pytanie jak echo, gada ... odpowiada.