Stolat.pl

W blaskach zachodu pożółkł świat,
Czule kwietniowy chłód się skrada.
Spóźniłeś się o tyle lat,
A jednak jestem tobie rada.

Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż
I uśmiechając się oczami,
Na ten niebieski zeszyt spójrz -
Dziecinny zeszyt mój z wierszami.


Przebacz, że tonąc w smutku złym
Cieszyć się słońcem nie umiałam.
Przebacz i to, że w życiu mym
Innych za ciebie często brałam.

Jakie piękne jest życie, jaki piękny jest świat .
I ludzie są wspaniali, choć mają wiele wad.
Lecz jeden dla drugiego w potrzebie jest jak brat.
życie jest cudowne i cudowny jest świat.
A mnie rozpiera radość i szczęście w każdą chwilę.
Gdy widzę wokół siebie radosnych twarzy tyle.
I moje serce wtedy przepełnia się radością.
że ludzie wbrew wszystkiemu otaczają się miłością.
I jest to bardzo ważne dla każdego z nas.
Bo kiedyś w naszym życiu nadejdzie taki czas .
że rozliczyć swe uczynki będzie musiał każdy człowiek.
Przed sobą i przed Bogiem.
Więc kochajmy się i szanujmy, otaczajmy dobrocią.
Tak jak Jezus pokochał ludzi bezgraniczną miłością.
Śpieszmy się kochać nawzajem, bo życie zbyt krótko trwa.
Dajmy innym .
wszystko co najlepsze i najpiękniejsze.
A tym samym uszczęśliwimy innych i damy sobie szczęście...

Ne li occhi porta la mia donna Amore

Ne li occhi porta la mia donna Amore,
Per che si fa gentil cio ch'ella mira;
Ov'ella passa, ogn'om ver lei si gira,
E cui saluta fa tremar lo core,

Si che, bassando il viso, tutto smore,
E d'ogni suo difetto allor sospira:
Fugge dinanzi a lei superbia ed ira.
Aiutatemi, donne, farle onore.

Ogne dolcezza, ogne pensero umile
Nasce nel core a chi parlar la sente,
Ond'e laudato chi prima la vide.

Quel ch'ella par quando un poco sorride,
Non si po dicer ne tenere a mente,
Si e novo miracolo e gentile.

Ma pani Miłość w oczach uwięziła

Ma pani Miłość w oczach uwięziła,
Przez co grzecznieje, czyje widzi lica,
Gdziekolwiek idzie, każdego zachwyca,
Serce drży temu, dla kogo jest miła.

Spuszczają głowy i bledną przechodnie,
Nad swymi braki wzdychając po cichu,
Lecz nie ma przy tym ni gniewu, ni pychy.
Pomóżcie, panie, wysławić ją godnie.

Pokorne myśli i miłe obrazy
Rodzą się w sercu na brzmienie jej głosu,
Nieszczęsny, kto jej nie widział ni razu.

Jej zapamiętać uśmiechu nie sposób,
Ani opisać znanymi nam słowy:
Taki to widok cudowny i nowy.

Czwarta rano
Wstaję ubrany
Trzymam mydło w ręce
Przysłał mi je ktoś ukochany
Idę się myć
Wychodzę z nory gdzie śpimy
Jestem rześki
Zadowolony że mogę się umyć
nie zdarzyło mi się to od trzech dni
Umyty idę się ogolić
Później błękitny jak niebo
stapiam się do nocy, z horyzontem
i sprawia mi słodką przyjemność
że nic nie mówię poza tym wszystko
co tu robię jest
dziełem niewidzialnej istoty
Ledwo zapnę guziki cały niebieski
staję się niewidzialny
zmieszany z błękitem nieba