Stolat.pl

W autobusie
pomiędzy pracownikami
myślę o podjęciu pracy.
...Bo cóż to za praca - umierać...
A co to za praca - rodzić...
Rodzonym być
i umieranym
być.
...A choćby zwykły kaszel -
jakiż to znój.
...A odjechać ?
...A przybyć ?
Myślę o podjęciu pracy.
Przecięto już bilety.
Jadę.
Kołysze mnie -
kto wie -
ostatni dach nad głową -
autobus linii "C".

Mężczyźni podejmują się nagłych zastępstw,
jak w teatrze,
kinie
lub szkole.
Przyjmują ich kobiety o słabych nerwach
i powstają z tego małżeństwa,
i rodzą się dzieci,
które niczemu nie są winne.

Mleczne gwiazdy zrodziły nas
i zabiorą do Boga...
Nieboraki my, ryby w sieci,
kukiełeczki my,
boże dzieci...
My na smyczy u białych pań,
u tych gwiazd bladych,
pora już do sań!

Panie mój, opiekunie ptaków,
małych lisów
i tych, którzy śpią,
daj mi tylko jedno ziarno,
daj mi ziarno z mojej ziemi,
ziemi nieboraków,
będę je siał
i o nie drżał,
kąpał w ciepłych farbach,
aż wzejdzie nam
dawny świat i stary dom, gwiazdka i kawiarnia...
- Dobry Panie, ty też świat czynisz - z jednego ziarna.

Panie mój, opiekunie chlebów,
dzielnych ludzi
i tych, którzy drżą,
daj mi jedną złotą nutę,
daj mi nutę z mojej ziemi,
zagubioną w chmielu,
będę ją snuł,
piosenkę kuł
w szczęściu albo w lęku,
aż wzejdzie nam
dawny gwar, znany szum, zorza nad stajenką...
- Dobry Panie, ty też cały świat czynisz - z jednego jęku