Stolat.pl

Eliza wczoraj ostro spojrzała:
Możem dał powód urazy.
Cisnęia wiankiem rączka jej biała,
Przygryzła wargę pięć razy.

Nie można było gniewu odwrócić
I błagać srogiej nic śmiałem.
Poszedłem smutny z sobą się kłócić
I noc te całą nie spałem.

Dziś lubym sama witając głosem,
Oczy wróciła mi swoje!
Cieszy mię słodkim nadzieja losem,
Ale się jutra znów boję.

Jak wonny paczek, ta różu,
Kwitnie w samej wdzięków porze,
Tak ty kwltnelai, o hoża!
Kraso płci piękne] i wzorze.

Cóż nam zostało z tej róży?
żałość nad grobem wyryta;
że ktoś tam idąc w podróży,
Ażeby westchnąć przeczyta!

"Stój! Filoreta tu leży,
Uroda z cnotą pospołu!
Niegdyś ponęta młodzieży,
A teraz garstka popiołu".

Owa twarz słodka sieć wiła
Sercu mojemu przyjemną,
Ta piękna, rzekłem, ta miła
Niechaj panuje nade mną!

Dala mi rolę z uimicchem
Nad mej czułości zapałem;
Wdzięczny dar biorąc z pośpiechem,
Jeńcem Ireny zostałem.

Któż serce pozna kobice?
Łagodną wtedy się zdała.
Ona dziś gorsza nad lwicę:
Dzika, okrutna, zuchwała.

Ale jakoweż czary niezbyte,
W oczach Klimcny słodko wyryte,
Tak silną i tak przyjemną
Dały jej władzę nade mną?

Wśrzód wszech nadziei, które mi stają,
Jej tylko szukam, dla niej łyskają,
Co tylko chwytam, co snuje,
Ja w każdej myśli znajduję.

Próżny na łące kwiatów dostatek:
Nie świeżym dla niej z rąk moich kwiatek,
Próżny usiłck i w rymie:
Odjęło słodycz me imię.

Gdzie oczy zwrócę i moje żale,
Ją wyobrażam na każdej skale,
Jak zorza ogień z jej oka!
A serce, jak ta opoka!