Zygmunt
Krasiński
1970-01-01 - 1970-01-01
Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt hrabia Krasiński herbu Ślepowron- jeden z trójcy największych poetów polskiego romantyzmu.
Debiutował w 1828 jako autor przepojonych makabrą opowieści gotyckich. Już wtedy ujawniły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Krasińskiego: jego obsesja cierpienia, zagłady i śmierci, a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowo-wyzwoleńczej, dały obfity plon w postaci twórczości literackiej pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym. W późniejszym czasie − około roku 1847, wraz z wydaniem Ostatniego − Wieszcz zastąpił skrajną rozpacz dotychczasowych dzieł przesłaniem etyki chrześcijańskiej, która z czasem, uzupełniona o myśl mesjanistyczną, przerodzi się w żarliwe zawołania do Ewangelicznej miłości.
- Miłość to stos...
- Aleksandrowi Zygmunt
- Chcę, byś mymi szkłami...
- Czyż z tobą wtedy raz ostatni byłem...
- Dla ciebiem wszystko straciła na ziemi...
- Do Beatr...
- Do ideału
- Hymn
- Jak anioł spadły, leżący w piękności...
- Jeśli mi kiedy
- Ledwom cię poznał, już cię żegnać muszę...
- Mogłem być z tobą...
- Nie kłuj mnie w serce wyrzuty cierpkiemi...
- O biedna! czegóż ja mam życzyć tobie...
- O, mówcie, ludzie...
- Śmierć ciała niczym...
- Ukląkłbym może...
- Weź ten prosty krzyż biały...
- Wytrzymywałaś ze mną w dniach buntu,
- Wzywam cię w boskiej
- Wzywam cię w boskiej wspomnienia godzinie...
- Zawsze i wszędzie...