Stolat.pl

Poprosiłem: moje chwile,
popraw dla mnie, moja miła.
Popraw je chociaż na tyle,
by z chwil każda miłą była.

Przeczytałem w odpowiedzi
prośby, którą przedstawiałem,
jak w szczerej, prostej spowiedzi,
to, co teraz napisałem.

Dziś chwil twoich nie poprawię,
ale może w którejś chwili.
Dzisiaj tego nie potrafię.
Gdzieś odeszły moje siły.

Gdzieś energia mi zginęła,
zatrzymała się w pół drogi.
czy zasnęła, czy zniknęła,
czy uparła się, mój drogi.

By ją zmusić, nie mam siły.
Do działania nie mam pędu.
Śmiać się z tobą lubię, miły,
bez przyczyny i bez względu.

Choć się lubię śmiać, nie śmieję się,
chcę przeczekać czas ten durny.
Jesień mi nostalgią wieje.
Każdy z moich dni pochmurny.

Czekam, myślę o spotkaniu.
Na czas czekam spodziewany,
gdy dzień cały, już w zaraniu
wstanie dla mnie roześmiany.

Bardzo czekam chwil tych,miły,
które razem spędzę z tobą
tak, by jesień rozświetliły...
By trwały... doba za dobą.

Nie odstąpię cię w pół kroku.
Będę mocno cię trzymała.
Będę ci radością w mroku...
Choć nie będę cię kochała.

Wiem, że czekasz na te chwile
których w życiu zwykle kilka.
Ty mi nie odpowiesz: ile?
Może jedna tylko chwilka?

Zyskam chwilę, albo stracę,
albo nic się w niej nie zmieni...
Albo całkiem sie zatracę...,
lub zapomnę o jesieni.