Stolat.pl

Mówią, że po to, by pójść do nieba
w pewnym momencie niezbędna gleba
i na trzy stopy dołek głęboki,
w którym zakopią doczesne zwłoki.
Kapłan, kropidło, woda święcona...
Do niebiańskiego masz drogę łona.
A może dusza nieba poniecha?
Słuchaj, co mówi nad grobem klecha:
na niebo, synu, nadzieję miałeś?
W proch się obrócisz, z prochu powstałeś!
Zdanko powtórzysz, smutno zanucisz:
z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.
Mnie się nie spieszy. Wolę, gdy bliźni
wcześniej ode mnie glebę użyźni.
Cóż mi kapłańskie czary i mary...
Ale nabrałbym pewności wiary,
gdyby mój bliźni, już wniebowzięty,
mimo religij wszelkie wykręty,
dzwoniąc, potwierdził niebiańską rangę:
bywaj tu, stary, wal... na balangę!