Stolat.pl

Po swoim ojcu, po swym przyjacielu
Dobrego ludu szlochają gromady.
Wiele łez płynie, gdzie porzucił wielu
Mąż pełen ducha, mąż rady.

Cnotliwy Janie! z płaczącymi wezyrze
I moja tkliwość łzy tobie wylała;
Muza to czuje i brząknąć na lirze
Twojej pamięci kazała.

Poszedł zajaśnieć, gdzie zawsze dzień świeci,
I co nas czeka, z Tego twarzy dociec,
Co patrzy z niebios na swe równo dzieci
Sam wszystkich i pan, i ociec.

Powagi światła i roztropnej cnoty
Zostawił przykład naczelnikom ludzi:
Jak skromnym ruchem kierować obroty,
Gdzie czucia ślepe żal budzi.

Cdi innym ptakom po gruzach ogromu,
Gdzie tylko sępy pasą się ich zgrają?
Ochocza praca i pokój w tym domu,
Gdzie matkę wszyscy kochają.

Moc tego ciała jakże się poruszy,
Którego w więzach i ręce, i nogi,
A władza zmysłów nie daje czuć duszy,
że szuka przyczyn ból srogi?

Przebóg! co widzę? płaskie morza cisze
W harde ku niebom wspięły się bałwany:
Zatrzęsły ziemią i w zuchwałej pysze
Wierzch rozsadzają wolkany.

Rządzie! pamiętaj, że jak nasze lata,
Tak obyczaje, tak mienią się wieki;
że tego twoja nie obejdzie strata,
Kto nie zna twojej opieki.

Nie ufaj sercu. Puls jego zagrzany
To tu, to ówdzie bije na przemiany.
A jak więc serce tak za nim i błaha
Miłość się waha.

Widział kto kiedy na polu wietrznika,
Co się za wiatrem niestale pomyka,
A w którą stronę Boreasz go rzuci,
Tam się obróci?

Nigdy się o swej nie utrzyma mocy:
To się skazówką zwróci ku północy,
To na południe, to na zachód stanie
W płochej odmianie.

Jest to ludzkiego serca obraz prawy,
Co się w odmienne przestraja postawy:
A jak je kędy namiętność pokręci,
Tam się przynęci.

Mierzi obiektem, co się mu nadarzy:
Całą ma rozkosz na odmianie twarzy.
Ta im je dłużej swą ponętą wabi,
Tym bardziej słabi.

Jako więc płuca najsmaczniejszy sobie
Obmierża kąsek w obłożnej chorobie,
A tylko zmiennej dogadzając chuci,
Tknie go i rzuci, -

Tak też i człowiek wszystkiego nawiasem
Skosztuje drugdy i smakując czasem;
Lecz chwila tylko jedna go zabawi,
Druga odprawi.

Pierwsza to jego cecha i zadatek,
Mierźliwa płochość i lotny niestatek.
Wreszcie niewolnik: namiejętność panem,
A on poddanem.

"Daj ucałować ponęty kochane,
Dajże, prosiłem, dajze, Amarylko!"
Ona mi do ust swe usta różane
Przytknęła tylko.

I zaraz, jak ten, co węża nadepce,
Z nagłego strachu na stronę uskoczy;
Odjąwszy róże tej miłej przylepce,
Zwróciła oczy.

"Dajze raz jeszcze, raz jeno, nie więcej!"
Ona się z gniewem na mnie obejrzała.
"Możesz brać, rzekła, i do stu tysięcy,
Kiedym raz dała."

Cóż to ci, serce? niestety!
Chloe jest piękna i miła...
Wzrok pełen lubej podniety
Na mnie rzuciła.

Może podchlcbne mej doli
Były z jej oczu te strzały;
Ja wyznać nawet, że boli,
Nie byłem śmiały.

Gdy moje tkliwość taiłem,
Głębiej mi w serce zaciekła.
Odejść z tą raną myslilem;
"Zaczekaj!" rzekła.

Słodycz podała w tym słowie
I umiliła swe wdzięki,
Czułość jej moja odpowie
Ściśnieniem ręki.

Ciężar zdał mi się ulżony
W tym tajemnicy sposobie:
Kontcnt niejako, żem onej
Dał znać o sobie.

Chloe się na to spłoniła,
I jam odwagi już nie miał.
Ona swe oczy spuściła,
A jam oniemiał.

I tak odszedłem. żal było,
żem się oddalił od Chloi.
Serce się bardziej zjątrzylo.
Któż mi je zgoi?

Do mej lekarki stęskniony
Kilkakroć wrócić się chciałem
;
Lecz jakąś mocą cofniony
Boleć wolałem.

Tak ranny jeleń w puatyni
Rad by do wody pośpieszył;
Lecz się i boi: bo przy niej
Pocisk go przeszył,

Ale bez Chloi zbyt nudno:
życie utracę z tęskności...
Ale i do niej mi trudno...
Ratuj, miłości!

Pójdę przy twojej pomocy;
Pójdę, pospletam te róże,
I nad jej oknem tej nocy
Po cichu złożę.

Może mię Chloe ośmieli,
Jeżeli przyjmie ten wianek,
Ach! jakże mię rozweseli
Jutrzejszy ranek!

Lecz może bardziej zasmuci.
Och! na cóż ja się to ważę?
A kiedy z okna go zrzuci,
Jak się pokaże?