Stolat.pl

Jest samotność przestrzeni,
Samotność oceanu,
Samotność śmierci - lecz wszystkie
Igraszką są w porównaniu
Z tym innym odosobnieniem,
Polarnym tchnieniem głuszy:
Skończoną nieskończonością
Zamkniętej w sobie duszy.

Serce! Zapomnimy o jego mocy!
Ty i Ja - tej nocy!
Możesz zapomnieć o jego cieple -
Ja zaś zapomnę o jego świetle!

Gdy uda Ci się, błagam powiedz mi
Bym mogła od razu zacząć!
Śpiesz się! Bo gdy Ty zwlekasz
Ja o nim pamiętam wciąż!

Cichutko płaczę tuląc nadzieję
Ocieram mymi dłońmi łzy
Nie chcę prosić o zbyt wiele
Chcę tylko szczęściem żyć...

Nie chcę przeżywać trudnych godzin
Spędzonych w strachu i niepewności
Ale mną wciąż smutek rządzi
Choć ja potrzebuję wielkiej wytrwałości...

Nie wiem czy odnajdę swoje marzenia
Które teraz utraciłam
Zniknęły gdzieś piękne wspomnienia
Moje myśli pogubiłam...

Bo co zrobić gdy trzeba walczyć
O jeszcze jedną minutę uśmiechu
Nie chcę tego wszystkiego stracić
Choć nie odzyskam tych minut wielu...

Wiem, że przede mną chwile zwątpienia
We własną silną wolę
Może odnajdzie się gdzieś ta nadzieja
Którą zgubiłam po drodze...

To są te dni, gdy wraca ptak,
niewiele: jeden albo dwa
i chcą wzrokiem przeszłe doścignąć.

To są dni, gdy szafiru barw
pożycza niebu czerwca czar,
złoty czerwca sofizmat.

O złudo, co nie złudzisz pszczół,
twój pozór wiarygodny struł
moją naiwną ufność,

więc wierzy - aż jej nasion strąk
zaprzeczy, a jesienny prąd
zamiecie liściem suchym.

Ostatnia hostio letnich dni,
niechajże będzie wolno mi,
jak wolno bywa dziecinie,

wejść do twych poświęconych stref,
spożywać twój anielski chleb
i pić nieśmiertelne twe wino.

Nie znając godziny świtu
otwieram drzwi każde na ścieżaj...
On na pewno jak ptak ma pióra
lub grzebienie fal - jak wybrzeże.