Stolat.pl

Jeden będąc w gospodzie, kędy drudzy jedli,
Siedział daleko misy, oni bliżej siedli.
Ano jeść i prze tamty było barzo mało,
Temu prawie na szpicy nic się nie dostało.
Wyjął złoty i począł im brząkać na stole:
"- Gospodarzu, toć płacę, mój miły sokole!
Bo jakom ja z daleka, nic nie jedząc, krząkał,
Także się ty nasłuchaj, kiedyć będę brząkał."

Na okręcie, kiedy się morze zaburzyło,
Ciężkie rzeczy wymiotać, aby się ulżyło,
Z okrętu rozkazano. Jeden, żonę wziąwszy,
Począł ją pilnie dźwigać, w suknią uwinąwszy.
I Ona kiedy wrzeszczała, poczęli go karać,
Pytając: "- Cożeż to chciał, zły łotrze, udziałać?"
Ten rzekł: "- Gdy co cięższego chcemy mieć na pieczy,
Ja na się żadnej nie mam nigdy cięższej rzeczy."

Dzieweczka jedna w mieście, iż za mąż iść chciała,
Ze ma stół za sto złotych, o tym powiedała.
Młodzieniec jeden słysząc, ulubił ją sobie:
"- Kiedyż masz taki posag, będę mężem tobie!"
6 A gdy raz wszedł do domu, nalazł swoję żonę,
Ona je na kolanach potraweczkę onę.
Pyta o stół, a ona nie mówiąc z nim wiele:
"- Więc ten nie stoi za sto?" - Tak łowią dubiele.

Poźrzyż zasię na tego człowieka nędznego!
Czymże wżdy jest namniejszym podobien do Niego?
Jako wielbłąd do muchy, a wół do komora,
Tak k Niemu jest podobna ta marna potwora.
s Boby mowy nie było a rąk jeszcze k temu,
Już by końca nie było źwirzęciu takiemu,
Które by nad to w lesie miało sprośniejsze być,
Kto by chciał jego sprawy rozumem uważyć.
A wżdy więc powiedają, iż Pan dla człowieka
Niebo i ziemię stworzył tak jakoż od wieka.
Niech temu nikt nie wierzy, by dla tego osła
Tak wielka Pańska praca tu na świat urosła:
Wszytkoć to ku Swej chwale tak chwalebnie sprawił.
Ale patrz, jaką łaskę nad nędznikiem zjawił:
Z szczyrej Swojej dobrocil nie z jego godności!
Podłożył mu pod nogi ziemskie osiadłości.