Stolat.pl

Biada tym ustom, które miłość kłamią,
Bo kiedy przyjdzie, wiosenna i nowa,
I wargi młode pocznie żądzą palić,
Nieskalanego nie odnajdą słowa,
które się prosić umiało i żalić
I więdnąc będą czuć, że choć wre łono,
Już od nich inne wargi nie zapłoną,
że niekłamaną boleść tylko splamią -
Nieszczęsne usta, które miłość kłamią.

Biada tym oczom, co na rozkaz płaczą,
Bo kiedy przyjdzie ból, co mózgi trawi,
I może z piersi młodość wyssać z cicha,
Kamienna żałość, gdzie tylko płacz zbawi,
To łez kłamliwych krynica wysycha.
Jak u szaleńców, suche i ogromne,
W śmierć zapatrzone, dawno snu niepomne,
Świecą się głuchym strachem i rozpaczą -
Przeklęte oczy, co na rozkaz płaczą.

Milcząc stoją dziś na brzegu
Rybacy. Przymrużają oczy
Patrzą jak łódź się w pełnym biegu
Pomiędzy morskie wały tłoczy.

I jak ustaje w ciężkiej pracy,
Okryta cała pianą białą.
Milcząco patrzą się rybacy -
Jednego morze dziś zabrało.

Z morzem dzisiaj żartów nie ma,
Duże, żółte i gniewliwie
W mętne wzgórza się wydyma
I rozrzuca białe grzywy.

Fala skacze, fala pląsa
Rozszalała, szumna fala,
Z lodzi chwiejnych się natrząsa
I z łoskotem się przewala.

Idą wielkie lawy piany
I pryskają same w biegu,
Przysiadając na bałwany
Idzie stado mew do brzegu.

Powstał wiatr letni, potok wiosenny łany zalewa,
Wśród Nimf gromady urocza Venus w oliwnym lasku
Zawodzi tańce, naga i biała, w księźyca blasku...
Na lotnych skrzydłach unosząc doby, chyża godzina
I pora roku krótkość nam danych dni przypomina:
Po zimie wiosna - spycha ją lato - już lata nie ma,
Jesień rozsieje kłosy i grona - i znowu zima.
Lecz choć na nowiu przygaśnie miesiąc, wnet się odzłaca,
Z nas gdy kto zemrze, cieniem się staje i w proch obraca.
Kto wie, czy bogi dorzucą jutro do dni szeregu?
A gdy raz, druhu, zejdziesz w noc ciemną u Lety brzegu,
Nikt się o piękność, sławę ni cnotę twoją nie spyta:
Boskiej Dyjannie wydać nie chciała śmierć Hipolita.