Stolat.pl

Choć nie znają się jeszcze znają się zawczasu.
Obrzydzeni zarówno
lecz ciało samo stręczy.
Jej włosy które plączą się z niskim obłokiem
gdy mówi:nasram
na sławę poety.

Niebo już wie czym będzie kiedy ich zastanie
razem:śmierć na Księżycu
- z jelit wyjdą im glisty.
Wreszcie każde z nich będzie po sobie wspomnieniem
dwa wirujące
pioruny kuliste.

Jaszczurka błyskawicy, pęknięte ucho gromu,
Szumiąca muszla deszczu, ostrze piorunochronu
Drażniące elektrycznoczarne krocze nieba
- tylko niebo osobą jest, kiedy brak człowieka
Skrytego pod pierzyną i zakopującego
W doniczce z pelargonią wszelaki ostry przedmiot:
Wsuwki do włosów, igły i druty do robótek -
I o tym wie dziewczynka, pilnie śledząca burzę
Przez niezbrojną szybę, bowiem rodzice wyszli
Z wizytą czy do kina i przed burzą nie przyszli -
Bo ona już przeczuwa - nie mówiła jej mama -
Co się dzieje z kobietą, kiedy zostaje sama.

Znów będą spać za oknem
T.Z.


Nie patrz wciąż w okno... Tam zima się zaczyna.
Gwiazda mrozu bezsenna jak pusta kołyska.

Choć do Ciebie sen przyszedł na miękkich podeszwach
nie zasypiaj - niech raczej rozpuści Ci się we krwi.

Ten krzyk nie był za oknem i nie był krzyk dziecka
- Ty krzyknęłaś znienacka ujrzawszy twarz snu.

I wymówiłaś imię i Królewna Śnieżka
w Twojej dłoni za oknem już - grzeje swe stopy.

I wiem, zaśniesz... Śnieg zdepcze Cię czerwoną stopą
- smierć zamieszka na wargach takich bezbronnych w śnie

Nie umiem napisać wiersza
By był taki jak to ciało
ciało
Nie umiem myśleć

Ciało jest czarne
Ciało śmierdzi
Ja nie jestem malarzem
Umiem tylko kopnąć w brzuch

Na ulicy gonią psy
Hycle
Obdzierają mnie ze skóry