Stolat.pl

Jakaż to radość, jaka radość!
Lecz jeśli klęska - cóż za ubóstwo!
...Wszak tacy jak ja - słabi, mali -
wszystko na jeden rzut stawiali
zwycięski, mimo wahań mnóstwa
tuż przed triumfu paradą!

Cóż - życie to życie, a i śmierć nie inaczej!
Błogość - to błogość, tchnienie - tchnienie znaczy!
Więc jeśli mam doznać klęski,
niechaj przynajmniej wiem dobrze naprzód:
klęska - to klęska i nic jej nie zatrze,
nic po tym już nie zda się ciężkie!

A jeśli wygram - działa z okrętów,
dzwony na wieżach wysoko wspięte,
z wolna ten mój triumf obwieśćcie!
Bo co innego - nadziei lśnienie,
a co innego - w raju ocknienie
i może mnie nagle zgnieść!

Wyciągam ręce do całego świata
By zobaczyć blask nadziei
Biegnę cały czas do tego światła
Co ma moje życie rozpromienić...

Biegnę ale już sił mi brakuje
Po chwili zmęczenia upadam
Już raczej nadziei nie odbuduję
Choć ją ponownie układam...

Ciemny tunel w, którym teraz jestem
Sprawia, że coraz bardziej się boję
Ciszej i spokojniej bije moje serce
Bezradne stały się moje dłonie...

Brak światła sprawia, że zaczeły płynąć z moich oczu łzy
Choć staram się opanować ten paniczny, dziwny strach
To i tak nagle szare i smutne stały się dni
I bardziej zamknięty stał się mój świat...

Więc w pośpiechu szukam nadziei
Dzięki, której zobaczyłabym światło
Bo bym chciała ją w życie wcielić
Ale jeszcze jest jej zbyt mało...

Gdzie jest to światło spojrzenia
Niech rozbłyśnie już nade mną
Bo już nie wiem gdzie jest nadzieja
A w tunelu nadal jest ciemno...

Tym, co mkną, lecą i płyną -
Ptakom - Trzmielowi - Godzinom -
Elegia na nic, gdy giną.

To, co jest, trwa i zostaje -
żal - Góry - Wieczności Dale -
Mnie na nic się nie przydaje.

Świat to się zerwie, to spocznie.
Z Zagadką niebios - cóż pocznę?
Jakże ten Sfiks milczy mrocznie!

Serce! Zapomnimy o nim!
Ty i ja ? w tę noc!
Ty możesz zapomnieć ciepła dar -
Ja zapomnę światła moc!

Gdy to zrobisz, błagam powiedz mi
Bym mogła zacząć od razu!
Śpiesz się! bo gdy tak zwlekasz
Ja o nim ciągle pamiętam!