Stolat.pl

Idąc drogą swojego życia
Róznych ludzi wciąż spotykam
Jedni bardzo mnie kochają
Inni czasem odrzucają...

Ale zawsze niosę im nadzieję
Jestem z nimi - by było weselej
Zatrzymam się nad sercem zapłakanym
Nad człowiekiem zatroskanym...

Zawszę będę im bliska
Zaproszę ich do rozpalenia ogniska
Ogniska złożonego z nadziei promieni
By nawet mały promyczek ich rozweselił...

Bo każdy z nas - zdrowy czy chory
Potrzebuje miłości podpory
A ja tą podporą w życiu chcę być
I dla innych właśnie żyć...

Tęcza mi nigdy nie mówi,
że ulewa i burza skończona,
A lepiej niż filozofia
Potrafi o tym przekonać.

Choć tak dalekie od Forum -
Wierzę moim elokwentnym kwiatom,
Gdy głoszą - jak ptaki - to,
Czego dowieść nie mógłby mi Katon!

To odwaga - głośny toczyć bój -
Lecz wiem, że bardziej dzielny,
Kto w sobie odpiera nieszczęście
Jak szarżę kawalerii -

Kto wygrywa, choć nie widzą narody -
Kto pada - niewidziany - na uboczu -
A Kraj z patriotycznym wzruszeniem
Nie śledzi gasnących oczu -

Ufam, że w pierzastej procesji
Dla takich - szereg po szeregu -
Równym krokiem pójdą Aniołowie -
W uniformach ze śniegu.

Twoje oczka rozmarzone patrzą w jeden punkt
Twoje ustka wciąż stęsknnione nie wypowiadają słów...

Cóż Ty teraz czujesz Kochanie w sercu swym?
Czemu czasem zauważam w Twoich oczkach łzy?

Jesteś teraz w swoim świecie i tęsknisz za nami
Ale wiedz, że my tutaj Ciebie bardzo kochamy!

Twoje ciałko tak bezwładne chce czuć dotyk mój
Chcę Kochana byś wiedziała, że jestem z Tobą tu...

Chociaż teraz jesteś w śpiączce to obudzimy Cię
Abyś tak jak dawniej do nas uśmiechała się...