Stolat.pl

Patrz, płynie
kolorowych świateł nad Sekwaną sznur...
W dolinie
grzmi Paryża nocny śpiew jak świerszczy chór...
Jak noże -
czarne ostrza dachów kroją nieba tło,
W nich okno lśni,
tam jak i Ty
ktoś spać nie może.

Dziś w chambre de bone bal kreślarzy,
Każdy wytworny jest jak lord,
Nikt dnia im wspomnieć się nie waży,
Ni pracy, praca - chamski sport
.

Odbijaj flaszkę, żądz nie kiełznaj,
Hej, na orbitę wszyscy wraz!
Bo gdy tak człek od rana pełza,
To wieczór spędzić chce wśród gwiazd.

I Ty tu jesteś, Ty, o rękach,
Co tak gotycki mają rys,
I piękna jesteś jak jutrzenka,
W swoich sukienkach z marche aux puces.

Chciałbym się zbliżyć, ukochana,
Wprost w uszko nucić Ci mój śpiew,
Cóż, kiedy leżysz na dwóch panach,
A między nami kran i zlew.

Któż umie
tak jak Polak, mówiąc - milczeć, milcząc - pić?
Tak szumieć,
tak o słowo jedno zaraz w mordę bić...
Ech biada,
te gotyckie ręce znów nie tam gdzie trza,
Darujcie mi
wybite drzwi
łbem żabojada.

Dziś w chambre de bone draka w sali,
Znowu z lokalem będzie źle,
Cóż, gdy żabojad się napali,
To zawsze może nadziać się.

Co mi ich franki, ich ostrygi,
Wywiozłem z Polski com tam miał
I zawsze mogę bez fatygi
Przygrzmocić temu co bym chciał.

Cóż z tego, że wybiegła za nim?
że mu w banioli skleja łeb?
Cóż, że dla niego zdejmie
stanik?
Ja mam swój cios, on - tylko sklep.

Więc wolę zrzec się mych karesów
I z wami moją whisky pić,
Na całe życie bez adresu,
Ale z imieniem własnym być.

Cóż z tego, że wybiegła za nim?
Każdy urządzić się jest rad.
I bierze on ten towar tani,
A mój jest przecież cały świat!

Więc jeszcze seta, znakomicie,
Padniemy, ale zgódźmy się,
że z tylu różnych dróg przez życie,
Każdy ma prawo wybrać źle...

że z tylu różnych dróg przez życie,
Każdy ma prawo wybrać źle!

naciskając klamkę od drzwi
nie wiem czy wchodzę czy wychodzę
drzwi mają dwie strony
nie wiem który ze światów
będzie mi przychylniejszy
czy ten z krzesłem, stołem
i z pająkiem w rogu pokoju
czy ten z wiatrem i tysiącami dróg?

Tajemniczy
jak swoje własne wnętrzności
świecisz
nie zachodząc
na niebie mojego zachwytu.

Lwów mieszka we mnie
jego ulice
to najpiękniejsze wersety poezji