Stolat.pl

Któż to chodzi z butami po nagim ciele kobiecym
Odpowiadam: poeta
Gnój
Alfons swej śmierci co ją rymuje wciąż ze śmiechem

Kwiat zrywając, kwiat wąchając, ja zarazem
Świat mijałem będąc przy tym w swoim prawie

Ciebie biorąc, z Ciebie pijąc, ja o niebo
Już nie dbałem wiedząc przecież, że to jedno

Gdy matka płacze, czyja to jest wina?
Klnąc swoje imię wyrodnego syna
Pytam i nikt nie może odpowiedzieć.

A kiedy płacze syn, czyż winna matka?
że winna temu, iż ją miłość sparła,
Tego jej żaden sędzia nie dowiedzie.

O, gdyby piorun krwi omalże boskiej,
Ten ślepy piorun prawej krwi ojcowskiej
Nie sięgnął pewnej nocy Twego łona,

Gdybym się w jaju Twoim nie zalęgał
Nudnym robaczkiem, nie byłaby nędza
Moja i Twoja i jak nieskończona.

Niejakiemu Wojaczkowi



Takich mając aliantów jak dobra krew, mózg

Obfite białko spermy, pot, łzy, wzrok i słuch



Ciesząc się sercem zdatnym do spazmu, płucami

Wydolnymi na tyle, byś mógł zdmuchnąć gwiazdki



Drobnych klęsk, co od czasu do czasu się w oczach

Zapalały to jednak nie był jeszcze pożar



Mogąc zawsze posiadać jasne przedstawienie

Spraw i czynności jutra, mogąc pisać wiersze



Nie sercem je wyrzynać na głuchym pniu dnia

Czy tam na ciemnej ścianie nocy, mogąc w gwiazd



Sprzysiężenie się z tobą wierzyć mimo drobnych

Awarii w waszych jawnych paktach pokojowych



Mogąc mieć swoją gwiazdę i manierę własną

I przy pewnych dochodach mieć jeszcze dość czasu



Aby kochać miłością w dobrym tonie smutną

Ale pożywną, Jakąś dziewczynę niegłupią



Studentkę filologii albo medycyny

Zamożną z domu, ładną, z gustem oraz czystą



Ty mogłeś być poetą. Ale ciągle nie

Uparcie powtarzając dziś nie wiesz, kimś jest!