Stolat.pl

Człowiek się rodzi do zabawy
przystosowany i do pieśni. . .
Kocha przez życie swe wyprawy. . .
A co robią jego współcześni ?

Oni żądają ciągle chleba,
Stosowne też im są igrzyska.
Ci nie odnajdą w życiu nieba,
im ciągle zawiść w oczach błyska.

Wszystkie zgromadzić chcąc pieniądze,
czas im poświęcą i zagrywki .
Najbardziej wyuzdane żądze,
to dla nich relaks i rozrywki .

Pnąc sie na szczyty swej kariery
popełnią każdą podłość skrycie.
A ja ? Jeżeli mam być szczery,
to ja mam za nic takie życie.

Śmiech mój wzbudzaja ci ' robotni',
co to dnia w pracy nie ustają,
pracoholicy wielokrotni,
co coraz więcej rzeczy mają .

Rankiem się budząc, patrzą w ręce,
myśląc, co jeszcze ukraść, komu. . .
Więcej mieć władzy, rzeczy więcej. . .
Co od wszy większe, brać do domu.

I tak im mija to ' burzliwe '
życie . Szukają w nim sposobu,
na to, by dobra nieprawdziwe
zabrać ze sobą tam ... do grobu .

A ja się budząc, patrzę w niebo,
wszechświat wspaniały mi za bractwo . . .
Myśl i nauka mi potrzebą .
I takie to moje bogactwo.

Na drugą stronę je zabiorę
wraz z duszą moją, nieśmiertelną,
kiedy doczekam taką porę
i chwilę jedną . . . niepodzielną.

Zachodni brzeg. Niezbyt wysoki .
Kornwalia . Piękno i widoki.
I stary dom na zboczu wzgórza.
Postawić nowy ? Ten wyburzać ?

Pięknie stawiany był przed laty.
Są w nim pokoje, jak komnaty
i śmieszne daszki z każdej strony.
Ja jestem nim zauroczony.

Restaurację przeprowadzę.
Potem, gdy tam się już osadzę,
powstanie problem : orzeł-reszka. . .
Kto w domu tym ze mną zamieszka ?

Lub : z kim ja mógłbym żyć w tym domu ?
Ja nie pasuję wszak ... nikomu.
Wypróbowałem to przez lata ...
Samotność z nikim mnie nie splata.

Zachodni wiatr. I ciepła bryza.
Wiatr rosy krople tak nanizał
na szorstkość twardej zbocza trawy,
że lśnią diamentem w słońcu stawy.

Zachodu blask . W promieniach słońca
dogasa ciepło . A do końca
wieczoru czasu już niewiele. . .
Poblask kolory ognia ściele . . .

Zachodni brzeg. Trafisz tam ze mną ?
Myślę, że chwila, gdy przyjemną
oraz podzielną między dwoje,
tak w dal odsuwa życia znoje,

i uczuć w sercach tyle tworzy
i chwile wspólne tak pomnoży,
że wytrzymamy wzajem z sobą . . .
Tak ze mną ty, jak i ja ... z tobą .

Myślę, że szeptem się nie kłamie.
Nie przystałoby serca damie
tak po próżnicy szeptać słowa.
Gdy zakochana białogłowa
w noc każdą mi dodaje weny,

mówiąc to szeptem, przed świtaniem :
...najukochańszym jesteś draniem.
Jedynym, co mnie kochać umie.
Jakbyś miał w sercu i rozumie
zakodowane moje geny...

Czas dzieli jeszcze noc od brzasku.
W nieco przymglonych oczu blasku
dostrzegam, w ruchu ich i lśnieniu,
że chwile równe przeznaczeniu
są we mnie też ...zakodowane

Nagle przejąłem się tą sceną,
całą jej treścią, jej oceną
i...Odnalazłem się w tej scenie.
Nadałem tytuł jej : wzruszenie...
Czy zostać może poniechane?

Wzruszenie serca jest impulsem.
Gdy pójdę z nim uczucia kursem,
to przeznaczeniu dopomogę
wyrazić jak, na jedną drogę
zakodowane dwojga dole.

Czas życia morzem ignorancji
i dzień w nim każdy bez gwarancji
i w żadnej chwili czas nie stanie.
Jedyna pewność to ... Kochanie.
Miłość nam daje takie role.

Lirykę napisz . Zamówienie
złożyłaś i tak opisujesz :
Napisz, bo słowa twe mi w cenie . . .
A ty mi za nie . . . podziękujesz .
Cóż ma liryki być godziną,
coż ty, czytając ją, odczujesz,
gdy zamiast uczuć słowa płyną . . .
A ty mi tylko. . . podziękujesz .
Czy są dla ciebie to wrażenia,
które przeżywasz mocno, czujesz,
że serce ciepłem się odmienia . . .
Za które ty mi . . . podziękujesz.
Czy to na pewno jest liryka,
że chęć czytania okazujesz ?
A za to znowu mnie spotyka,
to, że mi pięknie . . .podziękujesz .
Mówisz, że lubisz czytać słowa
i że przeczytasz, obiecujesz ,
to, co wymyśli moja głowa . . .
za to mi także. . . podziękujesz.
Bo po cóż tobie moja dusza,
serce i myśl, której nie czujesz .
Więc to najbardziej mnie porusza,
że mi raz jeszcze . . . podziękujesz .
Lecz jeśli w słowach jest kropelka
nadziei, że ty oczekujesz
na ciepło uczuć, choć niewielka,
czy . . .wzajemnością podziękujesz ?