Stolat.pl

Jeśli przyjdziesz,
to proszę,
w progu zdejmij buty
i wchodź powoli,
bym mogła nacieszyć się tobą
jak odkrywanym miastem
przebiegać ogrodami
odpoczywać w cieniu,
w kościołach kryć się przed zgiełkiem,
błąkać po zaułkach
monety wrzucać do fontann.
I wracać bez końca.

Wznosimy ją.
Możemy jeszcze przedłużać
tę chwilę
zanim
popłaczą się języki
ostre i twarde jak u kota.
Wspinamy się coraz wyżej
zanim popłaczą się języki
Niech pozostanie tylko ten.
Lżejszy od dymu
wspólnie wypalonego
papierosa.