Stolat.pl

Miłość moja aż na dnie duszy mojej żyje,
Samotna i na zawsze utajona w cieniu,
A gdy przy twoim serce wzajemnie zabije,
Zadrży i znów jak wprzódy dręczy się w milczeniu.

Płomień jej, jak pogrzebna lampa nad mogiłą,
Ciągły i niewidzialny rzuca blask po ziemi;
I chłodna noc rozpaczy jego nie zaciemi,
Chociaż sam tak lśni martwo, jakby go nie było.

Wspominaj mię! lecz jeślić inne zajmą wdzięki,
Omiń grób mój, nie wychodź już urągać do mnie!
Bo tej jednej wycierpieć nie śmiałbym męki,
Myśląc tylko, żeś kiedyś mógł zapomnieć o mnie!

Niech więc ciebie ostatni, tęskny głos mój wzruszy!
Ja umrę, ty sam doli ulituj się mojej!
żal za zmarłych twej męskiej nie zniewieści duszy.
Ach, za tyle miłości czegóż chcę? - łzy twojej!

Grudzień 1813r.

Przez nudę życia, poprzez brud i grzech
Do lat dobrnąłem trzydziestu i trzech.
I cóż wędrówka ta przyniosła mi?
Nic - tylko lat tych trzydzieści i trzy.

Widziałem cię płaczącą, okaś nie otarła
I promienna o lazur łezka się oparła
Jak na listku fiołka rosa uwieszona.
Widziałem i twój uśmiech, i te wówczas oczy,
Przy których skonał szafir u twojego łona;
Skonał, bo tak żyjących świateł nie roztoczy.

Jak w chmurkę wsiąka barwa słonecznego błysku,
Którą cienie wieczora nie bez trudu znoszą,
Tak twój uśmiech anielski najczystszą rozkoszą
Napawa chmurne myśli i duszę w ucisku;
A po twoim spojrzeniu pozostaje żywa
Boska światłość i długo w sercu się rozpływa.

1
So, we ll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.

2
For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the heart must pause to breathe,
And heart itself have rest.

3
Though the night was made for loving,
And the day returns too soon,
Yet we ll go no more a roving
By the light of the moon.

Więc się spacerów skończył czas

1
Więc się spacerów skończył czas
Do późna w ciemną noc,
Choć wciąż w miłości serce trwa,
A księżyc trwoni światła moc.

2
Bo jest od pochwy trwalszy miecz,
Duszy nie przetrwa piersi toń,
Gdy serce zwalnia - jasna rzecz,
że musi złożyć broń.

3
Choć dla miłości ciemność trwa
I nazbyt wcześnie wstaje świt,
Już się spacerów skończył czas,
Księżyca prysnął mit.