Stolat.pl

Иконку, чёрную дощечку,
Нашли в земле - пахали новь...
Кто перед нею ставил свечку?
В чьём сердце теплилась любовь?

Кто осветил её своею
Молитвой нищего раба,
И посох взял и вышёл з нею
На степь в шумящие хлеба,

И, поклоняясь ветрам знойным,
Стрибожьим внукам, водрузил
Над полем пыльным, беспокойным
Убогий симбол божьих сил?

Ikonkę, czarną deszczułeczkę,
Wyorał z tłustej ziemi pług...
Kto kiedyś palił przed nią świeczki,
Kto miłość w sercu sycić mógł?

Któż swej modlitwy niebogatej
Słowami ją oświetlał, któż?
Kto ją ze swojej wyniósł chaty
W step, w te szumiące łany zbóż,

I, pokłoniwszy się gorącym
Wiatrom, kto palik w ziemię wbił,
Stawiając w polu ręką drżącą
Ubogi symbol bożych sił?

Kwitną jaśminy. Przez gęstwinę
Idę nad Terek skoro świt.
Z dala, spomiędzy gór, w dolinę,
Spogląda lśniący, srebrny szczyt.

Szeleści rzeka, w iskrach cała,
Jaśminem pachnie duszny las.
Zima się z latem wymieszała:
Śniegi z błękitem nieba wraz.

W upalnej drzemce las zamiera,
Co wzmaga tylko kwiatów dur.
Olśniewa w pełnym świetle teraz
Majestatyczny przepych gór.

Jest w lesie źródło, czyste, niezmącone
Jest w lesie źródło, czyste, niezmącone,
Szemrzące; nad nim niestrudzenie trwa
Stary krzyż zdobny w łubianą ikonę,
Tuż obok cebrzyk z brzozowego drwa.

Nie lubię twojej, o Rusi, nieśmiałej,
żebraczej nędzy, choć ma tysiąc lat.
Lecz ten krzyż stary, lecz ten cebrzyk biały
Skromny, najdroższy, bo ojczysty, ślad.