Stolat.pl

Ра-Озирис, владыка дня и света,
Хвала тебе! Я, бог пустыни, Сет,
Горжусь врагом: ты, побеждая Сета,
В его стране царил пять тысяч лет.

Ты славец был, твоя ладья воспета
Была стократ. Но за ладьей вослед
Шел бог пустынь, бог древнего завета -
И вот, о Ра, плоды твоих побед:

Безносый сфинкс среди полей Гизеха,
Ленивый Нил да глыбы пирамид,
Руины Фив, где гулко бродит эхо,
ĐĐ° письмена в куски разбитых плит,

ĐĐ° ОйоНиск в блестящей политуре,
ĐĐ° пыль поскОв на пНаПоннОК лазури.

Ra-Ozyrysie, władco dnia i świata,
Składam ci pokłon - ja, Set, pustyń bóg,
Któregoś pobił , w któregoś przez lata
Panował kraju, lecz godnyś mnie wróg.

Wyznawcy twoi łódź wyśpiewywali
Twoją po stokroć. Lecz za łodzią w ślad
Szedł bóg pustyni, Set, bóg starej wiary,
I oto zwycięstw twych owoce, Ra:

W Gizie beznosy sfinks wśród pól spalonych,
Bezruch wód Nilu i piramid brył,
Teby w ruinę smętną obrócone,
I hieroglify roztrzaskane w pył,

I obeliski w lśniącej politurze,
I tuman piasku w płomiennym lazurze.

Pamiętam arkad cień, kamieni chłód,
W środku światełko i lśniącą atłasu
Czerwień w obiciu starych carskich wrót,
Gdzie złoty błyszczał mur ikonostasu.

Pamiętam granat kopuły, gdzie Bóg,
Z rozpostartymi rękoma na boki,
Mając pod sobą biedny, ciemny tłum,
Wśród gwiazd panował spowitych w obłoki.

Był wieczór, marzec, błękit migał w tle
Z wąziutkich okien w kopule przebitych,
Martwo dźwięczały starodawne słowa.

Wiosenny odblask znaczył śliskie płyty,
A tam, nade mną, groźna, siwa głowa
Wśród gwiazd płynęła gasnących we mgle.

Porozsiewane ogniste nasiona
Rosną w przestrzeni, której granic brak.
Wobec gwiazd milknie dusza zadziwiona:
Jak pojąć wieczne dzieło Stwórcy, jak?

Lecz przed północą gdzieś na nieba skraju
Wschodzi trup Saturn i jak ołów lśni
Dzieła Twe, Panie, litości nie znają
I wieszczą straszne dni.